Η γνώση εκτός από δύναμη είναι και ασφάλεια
Επειδή στο δίκτυο είσαι ό,τι δηλώσεις και επειδή τα πιτσιρίκια στο σπίτι με το φορητό φαίνονται απόλυτα ασφαλή αλλά δεν είναι, καλό είναι να ξέρουμε με ποιούς έχουμε να κάνουμε.
Το Διαδίκτυο είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ανοιχτός σε όλους,
καλούς και ... όχι τόσο καλούς ανθρώπους !
* Μάθετε να προστατεύετε τα παιδιά σας.
* Μάθετέ τα να σερφάρουν κριτικά και με ασφάλεια.
* Μάθετέ τα να αναγνωρίζουν τους πιθανούς κινδύνους και να τους αποφεύγουν.
Επισκεφθείτε το Saferinternet.gr
Η ΕΤ-3 στο Γυμνάσιο Οινόης
Η ΕΤ-3 επισκέφθηκε σήμερα το σχολείο μας για ένα ρεπορτάζ σχετικά με το διαδραστικό πίνακα που κατασκεύασε ο διευθυντής του σχολείου κ. Γιώργος Πλεύρης.
Περισσότερα ρεπορτάζ για τον αυτοσχέδιο διαδραστικό πίνακα θα βρείτε στην Καθημερινή καθώς επίσης και στο ιστολόγιο του Γυμνασίου Οινόης, εδώ κι εδώ κι εδώ.
Περισσότερα ρεπορτάζ για τον αυτοσχέδιο διαδραστικό πίνακα θα βρείτε στην Καθημερινή καθώς επίσης και στο ιστολόγιο του Γυμνασίου Οινόης, εδώ κι εδώ κι εδώ.
Νέα γρίπη.
Επειδή πολλά γράφονται και ακόμη περισσότερα ακούγονται χρήσιμο είναι να ξέρουμε τα παρακάτω για τη νέα γρίπη.
4η Οκτωβρίου. Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων.
Από τότε αρκετά άλλαξαν, όχι όμως πολλά. Χιλιάδες ζώα κακοποιούνται καθημερινά σε όλο τον κόσμο, θυσιάζονται στον βωμό της ανθρώπινης κτηνωδίας: πειραματόζωα, θέαμα σε τσίρκο, θηράματα, καταναλωτικά αντικείμενα και παραγωγικές μηχανές, αντικείμενα κακοποιήσεων για... πλάκα.
Τα ζώα μπορεί να απέκτησαν τη δική τους ημέρα, όχι όμως τα αναφαίρετα δικαιώματά τους στη ζωή και την ελευθερία... Ακόμη και αν υπάρχουν άνθρωποι -περισσότεροι από ποτέ- που παλεύουν για να γίνουν η δική τους φωνή.
Η δήλωση του φιλόσοφου, υπερασπιστή των ζώων, Tom Regan, στο «Εψιλον» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», «η βία που υφίστανται τα ζώα είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που υφίστανται οι άνθρωποι, και είναι απολύτως νόμιμη!», τα λέει όλα. Και περιγράφει με τον πιο εύστοχο τρόπο όσα συμβαίνουν και στη χώρα μας, όπου και αυτή τη χρονιά η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων δεν θα έπρεπε να γιορτάζεται. Γιατί οι κακοποιήσεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο.
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ http://www.worldanimalday.org.uk/index.asp
Υ.Γ. Οποιοιδήποτε συνειρμοί ελεύθεροι.
Οι γκρίνιες για το Διαδίκτυο
Είναι δεδομένο ότι το Διαδίκτυο έφερε μια πιο ισότιμη πρόσβαση στη γνώση. Ζούμε ένα κύμα εκδημοκρατισμού της γνώσης· γεωγραφικό και ταξικό. Παλιότερα, για να δει κανείς τη βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ, έπρεπε να ταξιδέψει χιλιάδες χιλιόμετρα. Σήμερα, μπορεί να βρει τα βιβλία της από το γραφείο του. Παλιότερα, έπρεπε να έχει κάποιος λεφτά για να παρακολουθήσει μαθήματα του ΜΙΤ. Σήμερα, έρχονται διαδικτυακά σπίτι του.
Σ' αυτόν τον υπαρκτό εκδημοκρατισμό της γνώσης ορθώνονται τρεις γκρίνιες. Η μία είναι η άρνηση της τεχνολογίας, εξαιτίας των πιθανών κινδύνων που έχει η ανάπτυξή της. Ο Πολ Βιρίλιο, για παράδειγμα, έγραψε την «Πληροφοριακή Βόμβα». Είναι σίγουρος ότι η κοινωνία της γνώσης ενέχει κινδύνους, αλλά άγνωστους. Δεν τους ξέρει, αλλά... υπάρχουν. Μεταμοντέρνος λόγος λέγεται αυτό.
Η δεύτερη γκρίνια έχει να κάνει με «τα παιδάκια της Αφρικής». Το ακούμε για κάθε νέα τεχνολογία: «Τι να το κάνω εγώ το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, όταν τα παιδιά της Αφρικής δεν έχουν ούτε ασπιρίνη για τον πυρετό;». Το επιχείρημα έχει εν μέρει λογική. Πραγματικά «τι να το κάνεις το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, αν δεν έχεις Αλτσχάιμερ;». Αν όμως αποκτήσεις, το πρώτο που ξεχνάς είναι τα «παιδάκια της Αφρικής».
Η τρίτη γκρίνια έχει να κάνει με το διαβόητο «ψηφιακό χάσμα». Βέβαια, καμιά τεχνολογία, καμιά επιστημονική επανάσταση δεν διαχέεται αμέσως σε όλη την υφήλιο. Ο Γουτεμβέργιος τύπωσε την πρώτη Βίβλο το 1455, στην Ελλάδα η τυπογραφία ήρθε στις αρχές του 19ου αιώνα. Οσο για το τυπωμένο βιβλίο, ακόμη πασχίζουμε να γίνει κτήμα του ελληνικού λαού. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι η επανάσταση έγινε και ακόμη προχωρεί. Εξάλλου, αυτοί που μιλούν για ψηφιακό χάσμα στην Αφρική πρέπει να αναλογιστούν ποιο είναι το τυπογραφικό χάσμα του δυτικού κόσμου με την Αφρική.
Πολύ περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να μετέχουν ισότιμα στην κοινωνία της γνώσης και πλέον όχι μόνον ως αναγνώστες, αλλά και ως συγγραφείς. Στον κυβερνοχώρο, οικονομικά και τεχνολογικά όλοι βρίσκονται στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Στο Διαδίκτυο, το άρθρο ενός δημοσιογράφου είναι εξίσου προσβάσιμο με το άρθρο ενός πιτσιρίκου. Και στην περίπτωση του γνωστού «πιτσιρίκου» έχει και μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα απ' ό, τι τα άρθρα πολλών καθιερωμένων δημοσιογράφων. Δηλαδή, τα δίκτυα επικοινωνιών ισοπεδώνουν παλιές ιεραρχίες της βιομηχανικής κοινωνίας και απομένει να δούμε αν θα συνθέσουν νέες. Και δεν μιλάμε μόνο για το Ιnternet. Παρατηρήθηκε στις επιχειρήσεις ότι τα εσωτερικά δίκτυα επικοινωνιών έκαναν παρωχημένες πολλές θέσεις εργασίας εργοδηγών και άλλων εργαζομένων που χαρακτηρίζονται από τον όρο «middle management». Τα μεσαία στελέχη μιας επιχείρησης χρειάζονται για να μεταφέρουν τις εντολές της διοίκησης από τα πάνω προς τα κάτω. Οι γραφειοκράτες οποιουδήποτε μηχανισμού αυτόν τον ρόλο επιτελούν. Πολλοί έχασαν τη δουλειά τους επειδή τα ηλεκτρονικά δίκτυα έκαναν τον ρόλο τους παρωχημένο.
Τα δίκτυα υπολογιστών, λοιπόν, ισοπεδώνουν ιεραρχίες. Στον κυβερνοχώρο λειτουργεί καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του και τις δυνατότητές του. Αυτό όμως δημιουργεί έναν κατακερματισμό της εμπειρίας που τρομάζει πολλούς. Είναι διαφορετικά και πολύ πιο εύκολα τα πράγματα αν έχεις τρεις εφημερίδες να ορίζουν την πολιτική ατζέντα, δύο κανάλια που σου επισημαίνουν τι είναι σημαντικό να δεις και (γιατί όχι;) να σκεφτείς και αν έχεις δέκα βιβλία τον χρόνο για να διαμορφώσεις φιλοσοφία ζωής, αντί να έχεις εκατομμύρια από δαύτα και να ψάχνεις να βρεις άκρη. Σίγουρα, οι παρέες, οι κοινότητες δένονται πάρα πολύ όταν όλοι έχουν δει τον «Αγνωστο Πόλεμο» κι έχουν ένα κοινό θέμα συζήτησης, αντί να πας την επόμενη μέρα στο γραφείο και ο ένας να έχει δει Αντέννα, ο άλλος MTV, ο τρίτος CNN, ο τέταρτος ένα βίντεο στο YouTube κ. λπ. Η κοινότητα χρειάζεται την κοινή εμπειρία για να είναι κοινότητα. Από την άλλη, όλη αυτή η πληθώρα διαθέσιμων πληροφοριών μετατρέπεται σε άγχος. «Πληροφοριακό άγχος» το ονομάζουν κάποιοι ψυχολόγοι: να προλάβω να δω το ένα, να διαβάσω το άλλο, να μη χάσω το τρίτο κ. λπ. ώστε να μην είμαι εκτός θέματος και εκτός της κοινότητας όπου ζω και λειτουργώ. Αυτό το άγχος είναι λογικό να υπάρχει και να μεγεθύνεται, όσο μεγαλώνει το ποσό των πληροφοριών που όλοι έχουμε διαθέσιμες.
Ολα αυτά είναι πραγματικά, αλλά το ίδιο θα έλεγε κι ένας μοναχός του Μεσαίωνα βλέποντας την πλημμύρα των αιρετικών κειμένων που άρχισαν να βγαίνουν από τις τυπογραφικές μηχανές. Δεύτερον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πληροφορική επανάσταση είναι σε μετάβαση και κάθε επανάσταση σε μετάβαση διασπείρει σύγχυση. Το παλιό δεν έχει πεθάνει και το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί. Είναι η περίοδος που στη μελέτη των επιστημονικών επαναστάσεων ο Τόμας Κουν ονομάζει «περίοδο της ιδιόρρυθμης επιστήμης». Τότε, γράφει, όλοι οι επιστήμονες νιώθουν ότι έχουν χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και υπήρχαν πολλά ιστορικά παραδείγματα επιστημόνων που εγκατέλειψαν τη θεραπεία της επιστήμης επειδή ακριβώς δεν είχαν πού να σταθούν. Τρίτον, ακόμη και στον παλιό κόσμο της τυπογραφίας, τα ΜΜΕ είχαν υπονομεύσει με πολλή επιτυχία «την αίσθησή μας για το τι είναι αληθές και τι όχι, τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό».
Ενάντια στην τεχνολογική πρόοδο
Τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναπτυχθεί ένας «προοδευτικός συντηρητισμός» για κάθε νέα τεχνολογία. Ο πιο εμφανής εκφράζεται από πολλούς εκπροσώπους των οικολογικών κινημάτων. Η άρνηση της τεχνολογικής προόδου γίνεται λίγο της μόδας. Τη δεκαετία του 1970, το τρομερό παιδί του «Μάη του '68», ο σκιτσογράφος Reiser, είχε φτιάξει ένα κόμικ για να διακωμωδήσει αυτή την άρνηση του εκδημοκρατισμού που φέρνει η τεχνολογία. «Οταν (παλιά) οι πλούσιοι είχαν αυτοκίνητο, ήταν σημαντικό γεγονός. Τώρα που οι φτωχοί έχουν αυτοκίνητο, είναι καταστροφή». «Οταν οι πλούσιοι πήγαιναν για μπάνιο στη θάλασσα, ήταν κάτι αξιοπερίεργο. Οταν οι φτωχοί πάνε για μπάνιο στη θάλασσα, είναι επιδρομή». «Οταν οι πλούσιοι πήγαιναν σε εξωτικά μέρη, γίνονταν βιβλία και συζητήσεις. Τώρα που πηγαίνει και η μεσαία τάξη, καταστρέφεται ο πλανήτης». Θα μπορούσαμε να το συμπληρώσουμε, λέγοντας «όταν έγραφαν μόνο... λίγοι, είχαμε πρόοδο. Τώρα που γράφουν πολλοί, έχουμε καταστροφή της κουλτούρας».
Tου Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή
Σ' αυτόν τον υπαρκτό εκδημοκρατισμό της γνώσης ορθώνονται τρεις γκρίνιες. Η μία είναι η άρνηση της τεχνολογίας, εξαιτίας των πιθανών κινδύνων που έχει η ανάπτυξή της. Ο Πολ Βιρίλιο, για παράδειγμα, έγραψε την «Πληροφοριακή Βόμβα». Είναι σίγουρος ότι η κοινωνία της γνώσης ενέχει κινδύνους, αλλά άγνωστους. Δεν τους ξέρει, αλλά... υπάρχουν. Μεταμοντέρνος λόγος λέγεται αυτό.
Η δεύτερη γκρίνια έχει να κάνει με «τα παιδάκια της Αφρικής». Το ακούμε για κάθε νέα τεχνολογία: «Τι να το κάνω εγώ το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, όταν τα παιδιά της Αφρικής δεν έχουν ούτε ασπιρίνη για τον πυρετό;». Το επιχείρημα έχει εν μέρει λογική. Πραγματικά «τι να το κάνεις το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, αν δεν έχεις Αλτσχάιμερ;». Αν όμως αποκτήσεις, το πρώτο που ξεχνάς είναι τα «παιδάκια της Αφρικής».
Η τρίτη γκρίνια έχει να κάνει με το διαβόητο «ψηφιακό χάσμα». Βέβαια, καμιά τεχνολογία, καμιά επιστημονική επανάσταση δεν διαχέεται αμέσως σε όλη την υφήλιο. Ο Γουτεμβέργιος τύπωσε την πρώτη Βίβλο το 1455, στην Ελλάδα η τυπογραφία ήρθε στις αρχές του 19ου αιώνα. Οσο για το τυπωμένο βιβλίο, ακόμη πασχίζουμε να γίνει κτήμα του ελληνικού λαού. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι η επανάσταση έγινε και ακόμη προχωρεί. Εξάλλου, αυτοί που μιλούν για ψηφιακό χάσμα στην Αφρική πρέπει να αναλογιστούν ποιο είναι το τυπογραφικό χάσμα του δυτικού κόσμου με την Αφρική.
Πολύ περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να μετέχουν ισότιμα στην κοινωνία της γνώσης και πλέον όχι μόνον ως αναγνώστες, αλλά και ως συγγραφείς. Στον κυβερνοχώρο, οικονομικά και τεχνολογικά όλοι βρίσκονται στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Στο Διαδίκτυο, το άρθρο ενός δημοσιογράφου είναι εξίσου προσβάσιμο με το άρθρο ενός πιτσιρίκου. Και στην περίπτωση του γνωστού «πιτσιρίκου» έχει και μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα απ' ό, τι τα άρθρα πολλών καθιερωμένων δημοσιογράφων. Δηλαδή, τα δίκτυα επικοινωνιών ισοπεδώνουν παλιές ιεραρχίες της βιομηχανικής κοινωνίας και απομένει να δούμε αν θα συνθέσουν νέες. Και δεν μιλάμε μόνο για το Ιnternet. Παρατηρήθηκε στις επιχειρήσεις ότι τα εσωτερικά δίκτυα επικοινωνιών έκαναν παρωχημένες πολλές θέσεις εργασίας εργοδηγών και άλλων εργαζομένων που χαρακτηρίζονται από τον όρο «middle management». Τα μεσαία στελέχη μιας επιχείρησης χρειάζονται για να μεταφέρουν τις εντολές της διοίκησης από τα πάνω προς τα κάτω. Οι γραφειοκράτες οποιουδήποτε μηχανισμού αυτόν τον ρόλο επιτελούν. Πολλοί έχασαν τη δουλειά τους επειδή τα ηλεκτρονικά δίκτυα έκαναν τον ρόλο τους παρωχημένο.
Τα δίκτυα υπολογιστών, λοιπόν, ισοπεδώνουν ιεραρχίες. Στον κυβερνοχώρο λειτουργεί καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του και τις δυνατότητές του. Αυτό όμως δημιουργεί έναν κατακερματισμό της εμπειρίας που τρομάζει πολλούς. Είναι διαφορετικά και πολύ πιο εύκολα τα πράγματα αν έχεις τρεις εφημερίδες να ορίζουν την πολιτική ατζέντα, δύο κανάλια που σου επισημαίνουν τι είναι σημαντικό να δεις και (γιατί όχι;) να σκεφτείς και αν έχεις δέκα βιβλία τον χρόνο για να διαμορφώσεις φιλοσοφία ζωής, αντί να έχεις εκατομμύρια από δαύτα και να ψάχνεις να βρεις άκρη. Σίγουρα, οι παρέες, οι κοινότητες δένονται πάρα πολύ όταν όλοι έχουν δει τον «Αγνωστο Πόλεμο» κι έχουν ένα κοινό θέμα συζήτησης, αντί να πας την επόμενη μέρα στο γραφείο και ο ένας να έχει δει Αντέννα, ο άλλος MTV, ο τρίτος CNN, ο τέταρτος ένα βίντεο στο YouTube κ. λπ. Η κοινότητα χρειάζεται την κοινή εμπειρία για να είναι κοινότητα. Από την άλλη, όλη αυτή η πληθώρα διαθέσιμων πληροφοριών μετατρέπεται σε άγχος. «Πληροφοριακό άγχος» το ονομάζουν κάποιοι ψυχολόγοι: να προλάβω να δω το ένα, να διαβάσω το άλλο, να μη χάσω το τρίτο κ. λπ. ώστε να μην είμαι εκτός θέματος και εκτός της κοινότητας όπου ζω και λειτουργώ. Αυτό το άγχος είναι λογικό να υπάρχει και να μεγεθύνεται, όσο μεγαλώνει το ποσό των πληροφοριών που όλοι έχουμε διαθέσιμες.
Ολα αυτά είναι πραγματικά, αλλά το ίδιο θα έλεγε κι ένας μοναχός του Μεσαίωνα βλέποντας την πλημμύρα των αιρετικών κειμένων που άρχισαν να βγαίνουν από τις τυπογραφικές μηχανές. Δεύτερον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πληροφορική επανάσταση είναι σε μετάβαση και κάθε επανάσταση σε μετάβαση διασπείρει σύγχυση. Το παλιό δεν έχει πεθάνει και το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί. Είναι η περίοδος που στη μελέτη των επιστημονικών επαναστάσεων ο Τόμας Κουν ονομάζει «περίοδο της ιδιόρρυθμης επιστήμης». Τότε, γράφει, όλοι οι επιστήμονες νιώθουν ότι έχουν χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και υπήρχαν πολλά ιστορικά παραδείγματα επιστημόνων που εγκατέλειψαν τη θεραπεία της επιστήμης επειδή ακριβώς δεν είχαν πού να σταθούν. Τρίτον, ακόμη και στον παλιό κόσμο της τυπογραφίας, τα ΜΜΕ είχαν υπονομεύσει με πολλή επιτυχία «την αίσθησή μας για το τι είναι αληθές και τι όχι, τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό».
Ενάντια στην τεχνολογική πρόοδο
Τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναπτυχθεί ένας «προοδευτικός συντηρητισμός» για κάθε νέα τεχνολογία. Ο πιο εμφανής εκφράζεται από πολλούς εκπροσώπους των οικολογικών κινημάτων. Η άρνηση της τεχνολογικής προόδου γίνεται λίγο της μόδας. Τη δεκαετία του 1970, το τρομερό παιδί του «Μάη του '68», ο σκιτσογράφος Reiser, είχε φτιάξει ένα κόμικ για να διακωμωδήσει αυτή την άρνηση του εκδημοκρατισμού που φέρνει η τεχνολογία. «Οταν (παλιά) οι πλούσιοι είχαν αυτοκίνητο, ήταν σημαντικό γεγονός. Τώρα που οι φτωχοί έχουν αυτοκίνητο, είναι καταστροφή». «Οταν οι πλούσιοι πήγαιναν για μπάνιο στη θάλασσα, ήταν κάτι αξιοπερίεργο. Οταν οι φτωχοί πάνε για μπάνιο στη θάλασσα, είναι επιδρομή». «Οταν οι πλούσιοι πήγαιναν σε εξωτικά μέρη, γίνονταν βιβλία και συζητήσεις. Τώρα που πηγαίνει και η μεσαία τάξη, καταστρέφεται ο πλανήτης». Θα μπορούσαμε να το συμπληρώσουμε, λέγοντας «όταν έγραφαν μόνο... λίγοι, είχαμε πρόοδο. Τώρα που γράφουν πολλοί, έχουμε καταστροφή της κουλτούρας».
Tου Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή
Φωτογραφία 17 Gigapixels
Εκπληκτική σύνθεση 2046 φωτογραφιών μεγέθους 96,5 Gigabytes.
Απολαύστε τη μεγαλύτερη ανάλυση που έχετε δει ποτέ.
Απολαύστε τη μεγαλύτερη ανάλυση που έχετε δει ποτέ.
Το σπίτι μας
Καταπληκτική ταινία του Yann Athus-Bertrand με θέμα το σπίτι μας. Τη γη όπως δεν την έχετε δει ποτέ. Αξίζει να αφιερώσετε μία ώρα και τριαντατρία λεπτά από τις εικοσιτέσσερις της μέρας για να δείτε αυτό το αριστούργημα.
http://www.youtube.com/watch?v=jqxENMKaeCU&feature=featured
Εκπληκτικές όψεις του πιο όμορφου και ποικιλόμορφου πλανήτη στο σύμπαν. Για να εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε και να συνειδητοποιήσουμε την καταστροφή που επιφέρει ο καθένας μας κάθε μέρα.
Και για όσους θέλουν να απολαύσουν τις τέλειες φωτογραφίες του Yann Athus-Bertrand ακόμα και στην επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή τους ας επισκεφθούν τη Γη από ψηλά ή τον καταπληκτικό ιστότοπο του δημιουργού με την υπέροχη μουσική υπόκρουση.
Πλήττουν αφόρητα στις ώρες της Ιστορίας
Αγνοια. Αδιαφορία. Αντιπάθεια. Οι μαθητές γυρνούν την πλάτη τους στην Ιστορία, μάθημα που όχι μόνο δεν τους κεντρίζει το ενδιαφέρον αλλά τους κάνει να βαριούνται αφάνταστα.Είναι υποψιασμένοι για την έλλειψη αντικειμενικότητας της σχολικής Ιστορίας, για την οποία λένε ότι τους βομβαρδίζει με ανακρίβειες και τους αποπροσανατολίζει, δημιουργώντας στρεβλή εικόνα για το παρελθόν.
Ο τρόπος διδασκαλίας, η αποστήθιση, η εξαντλητική ανάλυση γεγονότων περιττών και ανούσιων πολλές φορές, κάνει τους μαθητές (της θεωρητικής κατεύθυνσης μόνο) να διαβάζουν Ιστορία από υποχρέωση, επειδή είναι εξεταζόμενο μάθημα στις πανελλαδικές εξετάσεις.
*Μόλις το 6,6% των μαθητών εκφράζει μεγάλο ενδιαφέρον για το μάθημα της Ιστορίας. Το 17,7% ενδιαφέρεται αρκετά. Πλήρη αδιαφορία δηλώνει το 29,8%, μικρό ενδιαφέρον το 13,8% και στάση ουδετερότητας το 31,9%.
*Λίγο καλύτερη, όχι όμως για αισιόδοξα μηνύματα, είναι η σχέση που έχουν οι μαθητές για την Ιστορία, εκτός σχολικού πλαισίου. Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον εκδηλώνει το 11%. Ενδιαφέρον το 25,8%.
*Στάση ουδετερότητας τηρεί το 27,5%. Μικρό βαθμό ενδιαφέροντος το 21,4% και πλήρη αδιαφορία το 15,3%.
Ελλιπείς γνώσεις
Η έρευνα είχε στόχο να καταγράψει πώς διαμορφώνεται η ιστορική κουλτούρα των μαθητών του λυκείου και το πέρασμά τους από τη σχολική στη δημόσια Ιστορία. Τα σημαντικότερα ευρήματά της είναι τα εξής:
*Οι μαθητές του λυκείου έχουν περιορισμένη ιστορική παιδεία.
*Αδυνατούν να κάνουν τις αναγκαίες διακρίσεις μεταξύ ακαδημαϊκής Ιστορίας και ιστορίας για λαϊκή κατανάλωση.
*Οι πενιχρές ιστορικές τους γνώσεις διαμορφώνονται κυρίως από το τηλεοπτικό γίγνεσθαι (ιστορικά σίριαλ, ταινίες).
*Οι περισσότεροι βρίσκονται πλησιέστερα προς τη λεγόμενη «ψευδοϊστορία».
*Αυτοί που ενδιαφέρονται περισσότερο για το μάθημα της Ιστορίας στο σχολείο είναι αυτοί οι οποίοι αδιαφορούν λιγότερο για την Ιστορία έξω από το σχολείο.
*Μικρό είναι το ενδιαφέρον των μαθητών για επισκέψεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, και γίνεται ακόμη μικρότερο ανάμεσα στους μαθητές που έχουν χαμηλές σχολικές επιδόσεις.
Ανεξάρτητα, πάντως, από την έλλειψη ιστορικών γνώσεων οι μαθητές είναι συνειδητοποιημένοι για το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει η Ιστορία στη διαμόρφωση του κοινωνικού μας γίγνεσθαι. Εκτιμούν ότι «η Ιστορία είναι πανταχού παρούσα, ακόμη κι αν η παρουσία της δεν γίνεται πάντοτε αντιληπτή» και ότι «η καλή γνώση της είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το σχεδιασμό μελλοντικών δράσεων».
Καταγράφηκε επίσης η άποψη, σε μικρό όμως ποσοστό (9%), ότι η μελέτη της Ιστορίας είναι μόνο για τους ηλικιωμένους, καθώς είναι ανιαρή, ενώ το 2,2% απάντησε πως η μελέτη της Ιστορίας ταιριάζει σε αργόσχολους ως ενασχόληση περιττής πολυτέλειας. Εκτίμηση που, σύμφωνα με τους ερευνητές, υποδηλώνει αμφισβήτηση της μορφωτικής της αξίας.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός πως οι μαθητές συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό για τους λόγους που το μάθημα της Ιστορίας τούς προκαλεί αντιπάθεια:
* Δεν συμφωνούν με τον τρόπο εξέτασης, που επιβραβεύει την παπαγαλία σε βάρος της κριτικής προσέγγισης, τόσο στις πανελλαδικές όσο και στη βαθμολόγηση της επίδοσης στα δύο τετράμηνα της χρονιάς.
«Περιττές λεπτομέρειες»
* Δυσανασχετούν με τον όγκο των λεπτομερειών της διδακτέας ύλης, που τον χαρακτηρίζουν περιττό, ανούσιο και με εξαντλητική ανάλυση των γεγονότων.
* Θεωρούν υπεύθυνο τον εκπαιδευτικό για τις ακατάλληλες μεθόδους που κάνουν τη διδασκαλία του μαθήματος ανιαρή.
* Επισημαίνουν ρατσιστικά σχόλια και ανακρίβειες στη διδακτέα ύλη.
* Πιστεύουν ότι το μάθημα εξυπηρετεί προπαγανδιστικούς σκοπούς.
* Μόλις ένας στους τέσσερις μαθητές είναι πεπεισμένος για την αντικειμενικότητα της σχολικής Ιστορίας.
* Εκφράζουν τη βεβαιότητα ότι κατά κανόνα η ύλη που διδάσκονται βρίθει ανακριβειών και εσκεμμένα ή στοχευμένα αποπροσανατολίζει, δημιουργώντας στρεβλή εικόνα για το παρελθόν.
* Πολλές φορές δυσπιστούν, συχνά είναι επιφυλακτικοί και με ελεγκτική διάθεση στην παράθεση των ιστορικών γεγονότων όπως αυτά παρουσιάζονται στα βιβλία.
*Από τα παραπάνω συμπεράσματα συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας, αλλά και ο τρόπος διδασκαλίας του μαθήματος, πρέπει να απασχολήσουν σοβαρά τις επιτροπές που σχεδιάζουν αλλαγές τόσο στη δομή όσο και στο περιεχόμενο του σχολείου.
Είπατε κάτι;;;
ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 7 Ιουνίου 2009
Πώς οι μαθητές μας αντιλαμβάνονται τη σχολική πραγματικότητα
Μήπως επιτέλους πρέπει όλοι μας να αφυπνιστούμε;
Αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας, περισσότερη προσοχή από τους εκπαιδευτικούς, νέα σύγχρονα σχολικά βιβλία, λιγότερη ύλη και περισσότερες εκπαιδευτικές δραστηριότητες ζητούν οι μαθητές από το υπουργείο Παιδείας και την πολιτεία. Μάλιστα, σε έρευνα που έγινε σχετικά με τις στάσεις και τις αντιλήψεις των μαθητών στα σχολεία της χώρας μας, ένα μεγάλο ποσοστό των ερωτηθέντων περιέγραψε τα φροντιστήρια όπως θα έπρεπε να είναι τα δημόσια σχολεία! Στο ερώτημα γιατί πηγαίνουν φροντιστήρια (ένα 80% του δείγματος τα θεωρεί απαραίτητα) οι ερωτηθέντες ανέφεραν ότι οι καθηγητές τους ενδιαφέρονται περισσότερο για τους μαθητές (67%), επιλέγονται λιγότερα άτομα ανά τμήμα, διατυπώνουν ευκολότερα τις απορίες τους και παίρνουν κατανοητές απαντήσεις (77%). Σε ένα ποσοστό 21% οι μαθητές απαντούν ότι, αν οι καθηγητές τους δίδασκαν σε φροντιστήρια, θα ήταν πολύ καλύτεροι στη δουλειά τους...
Στην ίδια έρευνα ένα μεγάλο ποσοστό (23%) απαντά ότι δεν θυμάται καμία ευχάριστη στιγμή στο σχολείο του στη διάρκεια της διδασκαλίας απαιτητικών μαθημάτων και ένα ποσοστό 7% βρίσκει όλες τις στιγμές στο σχολείο δυσάρεστες.
Οι μαθητές χαρακτηρίζουν τη Φυσική και τα Αρχαία από το πρωτότυπο κείμενο ως τα δυσκολότερα μαθήματα του σχολείου, συμπέρασμα στο οποίο συμφωνούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί τους. Τα Νεοελληνικά Κείμενα, η Πληροφορική και η Γλώσσα-Εκθεση κρίνονται ως τα ευκολότερα μαθήματα του σχολείου. Στην ίδια κατεύθυνση, σε ποσοστό 58% οι γονείς που απάντησαν στην έρευνα αναφέρουν ότι τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν προβλήματα στα μαθήματα Αρχαία, Μαθηματικά, Φυσική και Χημεία. Την έρευνα έκανε εφέτος ο διευθυντής του 9ου Γυμνασίου Καλλιθέας δρ Νίκος Αναστασάτος και η εκπαιδευτικός κυρία Λίνα Κεχαγιά σε ένα μεγάλο δείγμα μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών. «Το ποσοστό που δεν θυμόταν καμία ευχάριστη στιγμή, σε συνδυασμό με το είδος των υπόλοιπων απαντήσεων, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η διδακτική πράξη χρειάζεται όχι απλά βελτίωση αλλά σημαντικές αλλαγές» δηλώνει χαρακτηριστικά στο «Βήμα» ο κ. Αναστασάτος.
O ι δύο επιστήμονες «ακτινογράφησαν» το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα στην καθημερινή λειτουργία του και κατέληξαν στα παρακάτω συμπεράσματα:
* Οι μαθητές και οι μαθήτριες των σχολείων είναι εμφανώς δυσαρεστημένοι/ες από τον τρόπο λειτουργίας των σχολείων τους. Το 48% των ερωτηθέντων επιθυμεί να αλλάξουν τα βιβλία, το 44% επιθυμεί να μην εξετάζεται γραπτώς, το 66% θεωρεί ότι οι εκπαιδευτικές επισκέψεις βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση του μαθήματος και συμβάλλουν στην έγερση ενδιαφέροντος εκ μέρους των μαθητών.
* Το 40% του δείγματος απαντά ότι πήγε ή πηγαίνει φροντιστήριο σε κάποιο ή κάποια από τα μαθήματα του σχολείου του. Από τους μαθητές που δήλωσαν ότι πήγαν φροντιστήριο το 38% επιθυμεί να βελτιώσει το επίπεδό του στα Μαθηματικά, το 26% στα Αρχαία, το 26% στη Φυσική και το 10% στη Χημεία. Σε ποσοστό 62% οι μαθητές θα ήθελαν να γίνονταν φροντιστήρια στο σχολείο στα Αρχαία, το 61% στη Φυσική, το 44% στα Μαθηματικά και το 36% στη Χημεία. Πάντως οι μαθητές απαντούν ότι το φροντιστήριο τους βοηθάει για τους εξής λόγους: το 75% επειδή ήταν λιγότεροι οι μαθητές, το 67% επειδή οι καθηγητές ενδιαφέρονταν περισσότερο γι΄ αυτούς, το 77% επειδή διετύπωναν ευκολότερα τις απορίες τους, το 76% επειδή δεν είχαν το άγχος της βαθμολογίας, το 77% επειδή το φροντιστήριο ήταν συνεπέστερο και προσεκτικότερο συγκριτικά με το σχολείο.
* Το προφίλ του καθηγητή που θα ήθελαν οι μαθητές είναι αρκετά διαφορετικό από εκείνο που συναντούν στα σχολεία τους. Το 66% του δείγματος επιθυμεί να εξηγεί ο εκπαιδευτικός το μάθημα περισσότερο, το 59% επιθυμεί να είναι μικρότερη η ύλη, το 71% επιθυμεί να γίνεται η δουλειά στο σχολείο και όχι στο σπίτι, το 64% επιθυμεί να δίδονται πρωτοβουλίες στους μαθητές και να υπάρχει συνεργασία με τους συμμαθητές τους.
* Η Φυσική και τα Αρχαία από πρωτότυπο θεωρούνται τα δυσκολότερα μαθήματα και τα Νεοελληνικά Κείμενα, η Πληροφορική και η Γλώσσα-Εκθεση τα ευκολότερα. Οι μαθητές ορίζουν τον βαθμό δυσκολίας των διδασκόμενων μαθημάτων (δύσκολο - πολύ δύσκολο) σε ποσοστό 44% τα Αρχαία από πρωτότυπο, 26% τα Αρχαία από μετάφραση, 12% την Ιστορία, 8% τη Γλώσσα-Εκθεση, 20% τα Μαθηματικά, 48% τη Φυσική και 35% τη Χημεία. Μόλις το 4% θεωρεί δύσκολη την Πληροφορική, ενώ κανείς δεν δηλώνει ότι υπάρχει μεγάλος βαθμός δυσκολίας στα Νεοελληνικά Κείμενα.
* Στην ερώτηση «να θυμηθούν μια ευχάριστη στιγμή την προηγούμενη χρονιά σε ένα μάθημα που θεωρούν δύσκολο» το 33% απαντά ότι αυτή ήταν όταν απάντησε ή έγραψε σωστά σε κάποιο μάθημα, το 22% θυμάται στιγμές όπου υπήρχε συζήτηση και ευχάριστη ατμόσφαιρα στην τάξη, το 7% όταν υπήρχε κάποιο κενό στο μάθημα, το 2% όταν άλλαξαν κάποιον καθηγητή και 1% στις ομαδικές εργασίες όπου απάντησαν σωστά μόνο αυτοί σε ερωτήματα που τέθηκαν. Ενα ποσοστό 23% απαντά ότι δεν υπήρξε καμία τέτοια στιγμή. «Το ποσοστό που δεν θυμόταν καμία ευχάριστη στιγμή, σε συνδυασμό με το είδος των υπόλοιπων απαντήσεων, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η διδακτική πράξη χρειάζεται όχι απλά βελτίωση αλλά σημαντικές αλλαγές» δηλώνει χαρακτηριστικά ο κ. Αναστασάτος.
* Στην ερώτηση «να θυμηθούν μια δυσάρεστη στιγμή την προηγούμενη χρονιά σε ένα μάθημα που θεωρούν ως δυσκολότερο» το 56% απαντά ότι αυτό έγινε όταν δεν απάντησε σωστά σε κάποια ερώτηση ή διαγώνισμα, ένα 5% θυμάται άσχημη συμπεριφορά καθηγητή ή αποβολή, το 7% βρίσκει όλες τις στιγμές άσχημες, ενώ το 23% δεν απαντά.
Πηγή Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ
Αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας, περισσότερη προσοχή από τους εκπαιδευτικούς, νέα σύγχρονα σχολικά βιβλία, λιγότερη ύλη και περισσότερες εκπαιδευτικές δραστηριότητες ζητούν οι μαθητές από το υπουργείο Παιδείας και την πολιτεία. Μάλιστα, σε έρευνα που έγινε σχετικά με τις στάσεις και τις αντιλήψεις των μαθητών στα σχολεία της χώρας μας, ένα μεγάλο ποσοστό των ερωτηθέντων περιέγραψε τα φροντιστήρια όπως θα έπρεπε να είναι τα δημόσια σχολεία! Στο ερώτημα γιατί πηγαίνουν φροντιστήρια (ένα 80% του δείγματος τα θεωρεί απαραίτητα) οι ερωτηθέντες ανέφεραν ότι οι καθηγητές τους ενδιαφέρονται περισσότερο για τους μαθητές (67%), επιλέγονται λιγότερα άτομα ανά τμήμα, διατυπώνουν ευκολότερα τις απορίες τους και παίρνουν κατανοητές απαντήσεις (77%). Σε ένα ποσοστό 21% οι μαθητές απαντούν ότι, αν οι καθηγητές τους δίδασκαν σε φροντιστήρια, θα ήταν πολύ καλύτεροι στη δουλειά τους...
Στην ίδια έρευνα ένα μεγάλο ποσοστό (23%) απαντά ότι δεν θυμάται καμία ευχάριστη στιγμή στο σχολείο του στη διάρκεια της διδασκαλίας απαιτητικών μαθημάτων και ένα ποσοστό 7% βρίσκει όλες τις στιγμές στο σχολείο δυσάρεστες.
Οι μαθητές χαρακτηρίζουν τη Φυσική και τα Αρχαία από το πρωτότυπο κείμενο ως τα δυσκολότερα μαθήματα του σχολείου, συμπέρασμα στο οποίο συμφωνούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί τους. Τα Νεοελληνικά Κείμενα, η Πληροφορική και η Γλώσσα-Εκθεση κρίνονται ως τα ευκολότερα μαθήματα του σχολείου. Στην ίδια κατεύθυνση, σε ποσοστό 58% οι γονείς που απάντησαν στην έρευνα αναφέρουν ότι τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν προβλήματα στα μαθήματα Αρχαία, Μαθηματικά, Φυσική και Χημεία. Την έρευνα έκανε εφέτος ο διευθυντής του 9ου Γυμνασίου Καλλιθέας δρ Νίκος Αναστασάτος και η εκπαιδευτικός κυρία Λίνα Κεχαγιά σε ένα μεγάλο δείγμα μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών. «Το ποσοστό που δεν θυμόταν καμία ευχάριστη στιγμή, σε συνδυασμό με το είδος των υπόλοιπων απαντήσεων, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η διδακτική πράξη χρειάζεται όχι απλά βελτίωση αλλά σημαντικές αλλαγές» δηλώνει χαρακτηριστικά στο «Βήμα» ο κ. Αναστασάτος.
O ι δύο επιστήμονες «ακτινογράφησαν» το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα στην καθημερινή λειτουργία του και κατέληξαν στα παρακάτω συμπεράσματα:
* Οι μαθητές και οι μαθήτριες των σχολείων είναι εμφανώς δυσαρεστημένοι/ες από τον τρόπο λειτουργίας των σχολείων τους. Το 48% των ερωτηθέντων επιθυμεί να αλλάξουν τα βιβλία, το 44% επιθυμεί να μην εξετάζεται γραπτώς, το 66% θεωρεί ότι οι εκπαιδευτικές επισκέψεις βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση του μαθήματος και συμβάλλουν στην έγερση ενδιαφέροντος εκ μέρους των μαθητών.
* Το 40% του δείγματος απαντά ότι πήγε ή πηγαίνει φροντιστήριο σε κάποιο ή κάποια από τα μαθήματα του σχολείου του. Από τους μαθητές που δήλωσαν ότι πήγαν φροντιστήριο το 38% επιθυμεί να βελτιώσει το επίπεδό του στα Μαθηματικά, το 26% στα Αρχαία, το 26% στη Φυσική και το 10% στη Χημεία. Σε ποσοστό 62% οι μαθητές θα ήθελαν να γίνονταν φροντιστήρια στο σχολείο στα Αρχαία, το 61% στη Φυσική, το 44% στα Μαθηματικά και το 36% στη Χημεία. Πάντως οι μαθητές απαντούν ότι το φροντιστήριο τους βοηθάει για τους εξής λόγους: το 75% επειδή ήταν λιγότεροι οι μαθητές, το 67% επειδή οι καθηγητές ενδιαφέρονταν περισσότερο γι΄ αυτούς, το 77% επειδή διετύπωναν ευκολότερα τις απορίες τους, το 76% επειδή δεν είχαν το άγχος της βαθμολογίας, το 77% επειδή το φροντιστήριο ήταν συνεπέστερο και προσεκτικότερο συγκριτικά με το σχολείο.
* Το προφίλ του καθηγητή που θα ήθελαν οι μαθητές είναι αρκετά διαφορετικό από εκείνο που συναντούν στα σχολεία τους. Το 66% του δείγματος επιθυμεί να εξηγεί ο εκπαιδευτικός το μάθημα περισσότερο, το 59% επιθυμεί να είναι μικρότερη η ύλη, το 71% επιθυμεί να γίνεται η δουλειά στο σχολείο και όχι στο σπίτι, το 64% επιθυμεί να δίδονται πρωτοβουλίες στους μαθητές και να υπάρχει συνεργασία με τους συμμαθητές τους.
* Η Φυσική και τα Αρχαία από πρωτότυπο θεωρούνται τα δυσκολότερα μαθήματα και τα Νεοελληνικά Κείμενα, η Πληροφορική και η Γλώσσα-Εκθεση τα ευκολότερα. Οι μαθητές ορίζουν τον βαθμό δυσκολίας των διδασκόμενων μαθημάτων (δύσκολο - πολύ δύσκολο) σε ποσοστό 44% τα Αρχαία από πρωτότυπο, 26% τα Αρχαία από μετάφραση, 12% την Ιστορία, 8% τη Γλώσσα-Εκθεση, 20% τα Μαθηματικά, 48% τη Φυσική και 35% τη Χημεία. Μόλις το 4% θεωρεί δύσκολη την Πληροφορική, ενώ κανείς δεν δηλώνει ότι υπάρχει μεγάλος βαθμός δυσκολίας στα Νεοελληνικά Κείμενα.
* Στην ερώτηση «να θυμηθούν μια ευχάριστη στιγμή την προηγούμενη χρονιά σε ένα μάθημα που θεωρούν δύσκολο» το 33% απαντά ότι αυτή ήταν όταν απάντησε ή έγραψε σωστά σε κάποιο μάθημα, το 22% θυμάται στιγμές όπου υπήρχε συζήτηση και ευχάριστη ατμόσφαιρα στην τάξη, το 7% όταν υπήρχε κάποιο κενό στο μάθημα, το 2% όταν άλλαξαν κάποιον καθηγητή και 1% στις ομαδικές εργασίες όπου απάντησαν σωστά μόνο αυτοί σε ερωτήματα που τέθηκαν. Ενα ποσοστό 23% απαντά ότι δεν υπήρξε καμία τέτοια στιγμή. «Το ποσοστό που δεν θυμόταν καμία ευχάριστη στιγμή, σε συνδυασμό με το είδος των υπόλοιπων απαντήσεων, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η διδακτική πράξη χρειάζεται όχι απλά βελτίωση αλλά σημαντικές αλλαγές» δηλώνει χαρακτηριστικά ο κ. Αναστασάτος.
* Στην ερώτηση «να θυμηθούν μια δυσάρεστη στιγμή την προηγούμενη χρονιά σε ένα μάθημα που θεωρούν ως δυσκολότερο» το 56% απαντά ότι αυτό έγινε όταν δεν απάντησε σωστά σε κάποια ερώτηση ή διαγώνισμα, ένα 5% θυμάται άσχημη συμπεριφορά καθηγητή ή αποβολή, το 7% βρίσκει όλες τις στιγμές άσχημες, ενώ το 23% δεν απαντά.
Πηγή Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ
Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος
Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από 27.000.000 εκατομμύρια σκλάβοι, περισσότεροι απ’ οποιαδήποτε άλλη εποχή στην Ιστορία του ανθρώπου. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, στις ΗΠΑ μοναχά υπολογίζεται ότι πέφτουν θύματα trafficking περίπου 17.500 άνθρωποι ετησίως.
Με τον όρο δουλεία περιγράφεται κάθε κατάσταση αναγκαστικής εργασίας, συχνά χωρίς ανταμοιβή, υπό την απειλή σωματικής ή/και ψυχολογικής βίας από την οποία δεν μπορεί να απομακρυνθεί κάποιος, στερούμενος την ελευθερία του.
Σήμερα, οι περισσότεροι σκλάβοι εντοπίζονται στη Νότια Ασία, την Ινδία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και το Νεπάλ. Οι περισσότεροι από αυτούς εξαναγκάζονται να εργάζονται στη γεωργία, την εξόρυξη μετάλλων κ.α. Οι περισσότεροι σημερινοί δούλοι δεν έχουν πέσει θύματα trafficing.
Το ποσοστό της «κληρονομικής» σκλαβιάς, που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά είναι πολύ υψηλό ακόμα και σήμερα σε πολλές περιοχές του κόσμου, με 10-12 εκατ. σκλάβων να έχουν βρεθεί σε αυτή την κατάσταση από την γέννησή τους, λόγω κάποιου οικογενειακού χρέους. Οικογένειες που βρίσκονται σε ανάγκη, αναγκάζονται να δανειστούν χρήματα υπό τον όρο ότι θα υποθηκεύσουν το σώμα τους. Όμως με την λήψη του δανείου, αυτόματα πλέον δεν τους ανήκει ο εαυτός τους, κι έτσι η αποπληρωμή του χρέους δεν είναι εφικτή. Και το χρέος περνά από γενιά σε γενιά.
«Συναντήσαμε χιλιάδες οικογένειες, ακόμα και ολόκληρα χωριά που τελούν υπό καθεστώς σκλαβιάς, όλοι δουλεύουν για έναν άνθρωπο, από γενιά σε γενιά, ακόμα και για χρέος που δεν ξεπερνά τα 10 δολάρια» λέει ένας από τους πρωτοπόρους στην καταπολέμηση της σύγχρονης δουλείας και ιδρυτής της μη κυβερνητικής οργάνωσης Free The Slaves, Kevin Bales. Η οργάνωση έχει επιτύχει την απελευθέρωση χιλιάδων ανθρώπων από το ζυγό, σε ολόκληρο τον κόσμο.
«Δεν έχει υπάρξει ούτε μία μέρα στην Αμερική, από την ανακάλυψή της μέχρι και αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτή την πρόταση, χωρίς δουλεία» ο κ. Bales. Συντηρητικές εκτιμήσεις κάνουν λόγο για τουλάχιστον 50.000 δούλους στις σημερινές ΗΠΑ, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι γυναίκες που εξαναγκάζονται να εκδίδονται.
Η γεωργία στη Νότια Φλόριντα είναι ένας τομέας όπου ανθεί το δουλεμπόριο. Φτωχοί ανθρώποι δελεάζονται από την υπόσχεση μιας θέσης εργασίας και, συχνά με δικά τους έξοδα, μεταβαίνουν σε κάποια φυτεία όπου βρίσκονται υπό την απειλή όπλου να πρέπει να εργάζονται εξοντωτικές ώρες, χωρίς ανταμοιβή και δικαιώματα.
Το νομικό πλαίσιο για τη μετανάστευση στις ΗΠΑ δημιουργεί συνθήκες που ευνοούν την υποδούλωση ανθρώπων. Για παράδειγμα, ένας νόμος του 1940 επιτρέπει στους καλλιεργητές και εργοστασιάρχες να κάνουν αίτηση για ειδική βίζα που επιτρέπει την είσοδο σε «φιλοξενούμενους εργαζόμενους». Λόγω έλλειψης επιθεωρητών, όμως, δεν ελέγχονται ποτέ οι συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονται αυτοί οι άνθρωποι.
«Ελάχιστα από τα προϊόντα που φτάνουν στα χέρια μας δεν έχουν περάσει από τα χέρια ενός σκλάβου. Βαμβάκι, κακάο, ζάχαρη, ρούχα, ηλεκτρονικά, κινητά τηλέφωνα, ότι μπορείτε να φανταστείτε», λέει ο κ. Bales.
Πηγή: DemocracyNow.org , tvxs.gr
Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο, φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο. Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς,
Ντροπή μας..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)