Διάβασε πριν δεις την εικόνα...
Σύμφωνα με ιατρικά πειράματα:
Αν βρεις τον ανδρα σε 3 δευτερόλεπτα, το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου σου είναι περισσότερο αναπτυγμένο απ'ότι στο μέσο άνθρωπο.
Αν τον βρεις περίπου σε 1 λεπτό, το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου σου είναι όσο και των περισσότερων. Αν κάνεις να το βρεις από 1 εως 3 λεπτά, το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου σου είναι αργό και χρειάζεσαι περισσότερες πρωτεϊνες.
Αν κάνεις περισσότερο από 3 λεπτά, το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου σου είναι "άστα να πάνε", πολύ αργό και ο μόνος τρόπος βελτίωσης είναι να αρχίσεις να βλέπεις κινούμενα σχέδια για να τον βοηθήσεις να αναπτυχθεί.
Δεν είναι αστείο, ο άνδρας πραγματικά υπάρχει.
Προσπάθησε να τον βρεις και δες πόσο έκανες. Μπορείς να τον βρεις σε 3 δευτερόλεπτα;
Ιδού και η εικόνα:
Υ.Γ.
Για όλους όσοι δεν μπόρεσαν να τον βρουν, εδώ είναι η απάντηση.
Αν βρεις τον ανδρα σε 3 δευτερόλεπτα, το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου σου είναι περισσότερο αναπτυγμένο απ'ότι στο μέσο άνθρωπο.
Αν τον βρεις περίπου σε 1 λεπτό, το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου σου είναι όσο και των περισσότερων. Αν κάνεις να το βρεις από 1 εως 3 λεπτά, το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου σου είναι αργό και χρειάζεσαι περισσότερες πρωτεϊνες.
Αν κάνεις περισσότερο από 3 λεπτά, το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου σου είναι "άστα να πάνε", πολύ αργό και ο μόνος τρόπος βελτίωσης είναι να αρχίσεις να βλέπεις κινούμενα σχέδια για να τον βοηθήσεις να αναπτυχθεί.
Δεν είναι αστείο, ο άνδρας πραγματικά υπάρχει.
Προσπάθησε να τον βρεις και δες πόσο έκανες. Μπορείς να τον βρεις σε 3 δευτερόλεπτα;
Ιδού και η εικόνα:
Υ.Γ.
Για όλους όσοι δεν μπόρεσαν να τον βρουν, εδώ είναι η απάντηση.
Δεσμώτες του παρελθόντος
Γιατί οι ράγες των σιδηροδρομικών γραμμών στις Η.Π.Α. απέχουν μεταξύ τους 143,51 εκατοστά;
Η απόσταση ανάμεσα στις δύο ράγες των σιδηροδρομικών γραμμών στις Η.Π.Α. είναι 4 πόδια και 8,5 ίντσες (143,51 cm). Μάλλον παράξενος αριθμός, δε νομίζετε;
Γιατί άραγε να έχει επιλεγεί το συγκεκριμένο διάκενο;
Η απάντηση είναι επειδή ο σιδηρόδρομος στις Η.Π.Α. κατασκευάστηκε με τον τρόπο που είχε κατασκευαστεί ο σιδηρόδρομος στην Αγγλία. Οι Άγγλοι μηχανικοί που τον κατασκεύασαν, αντί να σχεδιάσουν κάτι νέο, προτίμησαν να υιοθετήσουν αυτά που ίσχυαν στην πατρίδα τους. Βέβαια τους πέρασε και από το μυαλό ότι καλό θα ήταν να χρησιμοποιηθούν οι ήδη υπάρχουσες ατμομηχανές από την Αγγλία, αντί κάποιου νέου μοντέλου.
Τώρα γιατί οι Άγγλοι κατασκεύασαν τις ατμομηχανές τους έτσι;
Διότι οι πρώτες σιδηροδρομικές γραμμές κατασκευάστηκαν από τους ίδιους μηχανικούς που κατασκεύαζαν το τραμ, στο οποίο χρησιμοποιούσαν ήδη το συγκεκριμένο διάκενο.
Και γιατί αυτό το διάκενο;
Διότι οι κατασκευαστές του τραμ ήταν και κατασκευαστές αμαξών, που χρησιμοποιούσαν τα ίδια εργαλεία και τις ίδιες μεθόδους.
Γιατί οι άμαξες έχουν αυτό το διάκενο;
Διότι, παντού στην Ευρώπη, και στην Αγγλία, οι δρόμοι είχαν λούκια για τους τροχούς των αμαξών και ένα διαφορετικό διάκενο θα προκαλούσε διαρκώς βλάβες στους άξονες.
Και γιατί τα λούκια απέχουν τόσο μεταξύ τους;
Επειδή οι πρώτες μεγάλες οδοί στην Ευρώπη είχαν κατασκευαστεί από τους Ρωμαίους, με σκοπό να μετακινούνται εύκολα οι λεγεώνες τους. Οι πρώτες άμαξες ήταν οι πολεμικές άμαξες των Ρωμαίων. Οι άμαξες αυτές ήταν ιππήλατες: Tις τραβούσαν δύο άλογα, τα οποία κάλπαζαν δίπλα-δίπλα και έπρεπε να απέχουν μεταξύ τους, ούτως ώστε το ένα άλογο να μην ενοχλεί το άλλο κατά τον καλπασμό. Προκειμένου να εξασφαλίζεται η σταθερότητα της άμαξας, οι τροχοί δεν έπρεπε να είναι ευθυγραμμισμένοι με τα ίχνη των αλόγων, ενώ δεν έπρεπε να είναι και πολύ απομακρυσμένοι, έτσι ώστε να αποτρέπονται τα ατυχήματα κατά την διασταύρωση δύο αμαξών στην ίδια οδό.
Ιδού λοιπόν η απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα!
Το διάκενο στις ράγιες των Αμερικανικών σιδηροδρόμων εξηγείται, αφού 2.000 χρόνια νωρίτερα, σε μιαν άλλη ήπειρο, οι ρωμαϊκές άμαξες κατασκευάζονταν ανάλογα με το φάρδος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων.
Και τώρα, το φινάλε.
Η ιστορία αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και τελειώνει (αν τελειώνει πραγματικά) με το Αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο. Θα έχουμε παρατηρήσει ότι στην εξέδρα εκτόξευσής του υπάρχουν δύο πλευρικές δεξαμενές καυσίμων, που είναι στηριγμένες εκατέρωθεν της κεντρικής δεξαμενής.
Η εταιρεία Thiokol κατασκευάζει αυτές τις δεξαμενές στο εργοστάσιό της στη Γιούτα. Θα ήθελαν πολύ να τις κατασκευάσουν μεγαλύτερες, αλλά οι δεξαμενές αποστέλλονται σιδηροδρομικώς στο σημείο εκτόξευσης, φαντάζεστε τη συνέχεια!
Η σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ του εργοστασίου και του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ περνά από μια σήραγγα, κάτω από τα Βραχώδη Όρη. Αυτή η σήραγγα περιορίζει το μέγεθος των δεξαμενών στο πλάτος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων.
Έτσι καταλήγουμε το πλέον εξελιγμένο μεταφορικό μέσον του κόσμου, το διαστημικό λεωφορείο, να εξαρτάται από το φάρδος που έχουν τα καπούλια ενός αλόγου.
Απ΄ αυτό το παράδειγμα φαίνεται πόσο δέσμιοι είμαστε του παρελθόντος και μάλιστα όχι αυτού καθαυτού, αλλά περισσότερο του δικού μας παγιωμένου τρόπου σκέψης. Καθετί το νέο (σαν διαφορετικό που είναι) μας βγάζει από την βολική ασφάλεια του παλιού και γνώριμου. Μας φαντάζει παράξενο, ανώμαλο, εχθρικό και πολλά άλλα, ανάλογα με τα κόμπλεξ του κριτή. Το παλιό και το νέο μοιάζουν να είναι δύο ξεχωριστές οντότητες (όπως θα έλεγε ο Πλάτωνας), που πότε τις βρίσκουμε να μάχονται, και πότε να αγαπιούνται. Η κάθε κατάσταση -σαν ξεχωριστή οντότητα- θέλει να επικρατήσει και να διαιωνιστεί (εφαρμογή του νόμου της επιβίωσης και της αναπαραγωγής). Όμως, επειδή στην ουσία η παράδοση με την εξέλιξη δεν είναι αντίθετα αλλά συμπληρωματικά, κανένα μόνο του δε μπορεί να ολοκληρωθεί και να γίνει ευτυχές, παρά μόνο με την σύζευξη του, με το συμπληρωματικό του.
Υ.Γ.
Οι τεχνικές προδιαγραφές και η γραφειοκρατία είναι αθάνατες! Επομένως, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε να κρατάτε στα χέρια σας παράξενες προδιαγραφές και θα αναρωτιέστε ποιος βλάκας τις επινόησε, θα έχετε θέσει το σωστό ερώτημα.
Η απόσταση ανάμεσα στις δύο ράγες των σιδηροδρομικών γραμμών στις Η.Π.Α. είναι 4 πόδια και 8,5 ίντσες (143,51 cm). Μάλλον παράξενος αριθμός, δε νομίζετε;
Γιατί άραγε να έχει επιλεγεί το συγκεκριμένο διάκενο;
Η απάντηση είναι επειδή ο σιδηρόδρομος στις Η.Π.Α. κατασκευάστηκε με τον τρόπο που είχε κατασκευαστεί ο σιδηρόδρομος στην Αγγλία. Οι Άγγλοι μηχανικοί που τον κατασκεύασαν, αντί να σχεδιάσουν κάτι νέο, προτίμησαν να υιοθετήσουν αυτά που ίσχυαν στην πατρίδα τους. Βέβαια τους πέρασε και από το μυαλό ότι καλό θα ήταν να χρησιμοποιηθούν οι ήδη υπάρχουσες ατμομηχανές από την Αγγλία, αντί κάποιου νέου μοντέλου.
Τώρα γιατί οι Άγγλοι κατασκεύασαν τις ατμομηχανές τους έτσι;
Διότι οι πρώτες σιδηροδρομικές γραμμές κατασκευάστηκαν από τους ίδιους μηχανικούς που κατασκεύαζαν το τραμ, στο οποίο χρησιμοποιούσαν ήδη το συγκεκριμένο διάκενο.
Και γιατί αυτό το διάκενο;
Διότι οι κατασκευαστές του τραμ ήταν και κατασκευαστές αμαξών, που χρησιμοποιούσαν τα ίδια εργαλεία και τις ίδιες μεθόδους.
Γιατί οι άμαξες έχουν αυτό το διάκενο;
Διότι, παντού στην Ευρώπη, και στην Αγγλία, οι δρόμοι είχαν λούκια για τους τροχούς των αμαξών και ένα διαφορετικό διάκενο θα προκαλούσε διαρκώς βλάβες στους άξονες.
Και γιατί τα λούκια απέχουν τόσο μεταξύ τους;
Επειδή οι πρώτες μεγάλες οδοί στην Ευρώπη είχαν κατασκευαστεί από τους Ρωμαίους, με σκοπό να μετακινούνται εύκολα οι λεγεώνες τους. Οι πρώτες άμαξες ήταν οι πολεμικές άμαξες των Ρωμαίων. Οι άμαξες αυτές ήταν ιππήλατες: Tις τραβούσαν δύο άλογα, τα οποία κάλπαζαν δίπλα-δίπλα και έπρεπε να απέχουν μεταξύ τους, ούτως ώστε το ένα άλογο να μην ενοχλεί το άλλο κατά τον καλπασμό. Προκειμένου να εξασφαλίζεται η σταθερότητα της άμαξας, οι τροχοί δεν έπρεπε να είναι ευθυγραμμισμένοι με τα ίχνη των αλόγων, ενώ δεν έπρεπε να είναι και πολύ απομακρυσμένοι, έτσι ώστε να αποτρέπονται τα ατυχήματα κατά την διασταύρωση δύο αμαξών στην ίδια οδό.
Ιδού λοιπόν η απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα!
Το διάκενο στις ράγιες των Αμερικανικών σιδηροδρόμων εξηγείται, αφού 2.000 χρόνια νωρίτερα, σε μιαν άλλη ήπειρο, οι ρωμαϊκές άμαξες κατασκευάζονταν ανάλογα με το φάρδος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων.
Και τώρα, το φινάλε.
Η ιστορία αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και τελειώνει (αν τελειώνει πραγματικά) με το Αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο. Θα έχουμε παρατηρήσει ότι στην εξέδρα εκτόξευσής του υπάρχουν δύο πλευρικές δεξαμενές καυσίμων, που είναι στηριγμένες εκατέρωθεν της κεντρικής δεξαμενής.
Η εταιρεία Thiokol κατασκευάζει αυτές τις δεξαμενές στο εργοστάσιό της στη Γιούτα. Θα ήθελαν πολύ να τις κατασκευάσουν μεγαλύτερες, αλλά οι δεξαμενές αποστέλλονται σιδηροδρομικώς στο σημείο εκτόξευσης, φαντάζεστε τη συνέχεια!
Η σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ του εργοστασίου και του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ περνά από μια σήραγγα, κάτω από τα Βραχώδη Όρη. Αυτή η σήραγγα περιορίζει το μέγεθος των δεξαμενών στο πλάτος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων.
Έτσι καταλήγουμε το πλέον εξελιγμένο μεταφορικό μέσον του κόσμου, το διαστημικό λεωφορείο, να εξαρτάται από το φάρδος που έχουν τα καπούλια ενός αλόγου.
Απ΄ αυτό το παράδειγμα φαίνεται πόσο δέσμιοι είμαστε του παρελθόντος και μάλιστα όχι αυτού καθαυτού, αλλά περισσότερο του δικού μας παγιωμένου τρόπου σκέψης. Καθετί το νέο (σαν διαφορετικό που είναι) μας βγάζει από την βολική ασφάλεια του παλιού και γνώριμου. Μας φαντάζει παράξενο, ανώμαλο, εχθρικό και πολλά άλλα, ανάλογα με τα κόμπλεξ του κριτή. Το παλιό και το νέο μοιάζουν να είναι δύο ξεχωριστές οντότητες (όπως θα έλεγε ο Πλάτωνας), που πότε τις βρίσκουμε να μάχονται, και πότε να αγαπιούνται. Η κάθε κατάσταση -σαν ξεχωριστή οντότητα- θέλει να επικρατήσει και να διαιωνιστεί (εφαρμογή του νόμου της επιβίωσης και της αναπαραγωγής). Όμως, επειδή στην ουσία η παράδοση με την εξέλιξη δεν είναι αντίθετα αλλά συμπληρωματικά, κανένα μόνο του δε μπορεί να ολοκληρωθεί και να γίνει ευτυχές, παρά μόνο με την σύζευξη του, με το συμπληρωματικό του.
Υ.Γ.
Οι τεχνικές προδιαγραφές και η γραφειοκρατία είναι αθάνατες! Επομένως, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε να κρατάτε στα χέρια σας παράξενες προδιαγραφές και θα αναρωτιέστε ποιος βλάκας τις επινόησε, θα έχετε θέσει το σωστό ερώτημα.
Και όμως επαναλαμβάνεται…
Εχουν γραφτεί πολλά για το αν επαναλαμβάνεται η ιστορία. Κάποιοι ισχυρίζονται πως ακολουθεί κυκλική πορεία, κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως επαναλαμβάνεται σαν φάρσα και οι βολεμένοι-δοτοί ισχυρίζονται πως η ιστορία ακολουθεί ανοδική εξελικτική πορεία. Επηρεασμένοι απ’ όλα αυτά που ζούμε σαν χώρα, μας διαφεύγει πως το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και σ’ αυτό έχουν συμβάλει τα ΜΜΕ (ελληνικά και διεθνή) και οι λεγόμενοι δήθεν οικονομικοί αναλυτές, που έχουν αναγάγει το πρόβλημα σε ελληνική υπόθεση για να θολώσουν τα νερά. Δείχνουν σκοπίμως το δέντρο αποφεύγοντας να δείξουν το δάσος για να μην αρχίσουμε να αμφισβητούμε το οικονομικό μοντέλο που έχουν φτιάξει κάποιοι στα μέτρα τους και το οποίο ευνοεί μόνο τους λίγους, τους ισχυρούς, όπως δηλαδή συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Ενώ η ιστορία μας δείχνει ότι το σημερινό πρόβλημα της διαμάχης ( οι μαρξιστές μιλούν για πάλη των τάξεων) ανάμεσα στους λίγους έχοντες και κατέχοντες που διαρκώς θέλουν περισσότερα και στους πολλούς που το μόνο που έχουν και κατέχουν είναι η εργατική τους δύναμη ( γνώσεις και δεξιότητες), είναι ένα πρόβλημα διαχρονικό. Ακόμη και αν είχαμε σήμερα μια κυβέρνηση που θα είχε το θάρρος και τη βούληση να πάρει πάλι όλες τις μίζες των τελευταίων πενήντα ετών από τους επίορκους πολιτικούς και δημόσιους λειτουργούς, το πολύ να είχαμε αμβλύνει την κρίση, δεν θα λύναμε όμως το πρόβλημα γιατί αυτό είναι σύνθετο και έχει να κάνει με το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο που επέτρεψε τη συσσώρευση τεράστιου πλούτου σε λίγους, που το μοναδικό τους εμπόρευμα είναι το χρήμα.
«Από οικονομική άποψη, οι εργαζόμενοι πρέπει να θεωρούνται σαν πραγματικές μηχανές, που προσφέρουν μια ορισμένη ποσότητα παραγωγικών δυνάμεων κι απαιτούν, σαν αντάλλαγμα, ορισμένα έξοδα συντήρησης, για να μπορούν να λειτουργούν με κανονικό και συνεχή ρυθμό».
Ολες οι οικονομικές πολιτικές παγκοσμίως, συγκλίνουν σε ένα ενιαίο οικονομικό μοντέλο. Σ’ αυτό των μονεταριστών. Ολα δείχνουν πως εδώ και χιλιάδες χρόνια η διαμάχη για καταμερισμό του πλούτου ανάμεσα στους έχοντες και κατέχοντες και στους δούλους, στους πληβείους και στους σύγχρονους νεόδουλους-μισθωτούς δεν έχει σταματήσει ποτέ. Κατά καιρούς και μόνο όταν οι δούλοι και πληβείου επαναστατούσαν, έβλεπαν κάποιες άσπρες μέρες.
Σε ομιλία του στο θωρηκτό Αβέρωφ, ο υιός Πατίστας είχε πει «η επιτυχία κερδίζεται δεν χαρίζεται από κανέναν». Αν το γνώριζαν αυτό και οι σύγχρονοι νεόδουλοι τα πράγματα σίγουρα θα ήταν καλύτερα για όλους μας. Δυστυχώς σήμερα οι νεόδουλοι επαναστατούν μόνο εναντίον άλλων ομάδων εργαζομένων που κέρδισαν περισσότερα με διεκδικήσεις ή ακόμη και εναντίον των ανέργων ναυτικών που απαιτούν από τους Πατίστες να σταματήσουν να απασχολούν ανασφάλιστους εργαζόμενους-σκλάβους των 350 ευρώ που κοστίζουν όσο οι ρωμαίοι δούλοι(τα απαραίτητα για την αναπλήρωση της ενέργειας ώστε να μπορούν να δουλέψουν και την επόμενη μέρα). Στο απλό ερώτημα προς τους νεοφιλελεύθερους κερδοσκόπους «κύριοι, όταν προτιμάτε να πληρώνει το δημόσιο εκατομμύρια ανέργους αρκεί να υπάρχει νομισματική σταθερότητα, πως θα παραχθεί νέος και περισσότερος πλούτος για να τον μοιράσουμε; Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να χρεοκοπήσει κάποτε το δημόσιο και εμείς», η απάντηση θα μπορούσε να ήταν «εμάς μας ενδιαφέρει πρωτίστως η τσέπη μας, εμείς δεν είμαστε κοινωνικές υπηρεσίες. Το ερώτημα να το απευθύνεται σ’ αυτούς που επιλέξατε να σας κυβερνήσουν». Αν απευθύνουμε το ερώτημα πάλι στους κυβερνώντες εκπροσώπους μας που χρεοκόπησαν το κράτος θα μας πουν «δυστυχώς ζούμε με δανεικά και όποιος πληρώνει παραγγέλνει και το χορό». Το έσχατο ερώτημα που θα μπορούσαμε να θέσουμε είναι, «μα εσείς δεν σώσατε τις τράπεζες και τους κερδοσκόπους με δημόσιο, δηλαδή δικό μας χρήμα» και η έσχατη απάντηση θα μπορούσε να είναι «μα αυτοί είναι τα πραγματικά αφεντικά μας. Εμείς θα αλλάξουμε την ιστορία»;
Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Ενώ η ιστορία μας δείχνει ότι το σημερινό πρόβλημα της διαμάχης ( οι μαρξιστές μιλούν για πάλη των τάξεων) ανάμεσα στους λίγους έχοντες και κατέχοντες που διαρκώς θέλουν περισσότερα και στους πολλούς που το μόνο που έχουν και κατέχουν είναι η εργατική τους δύναμη ( γνώσεις και δεξιότητες), είναι ένα πρόβλημα διαχρονικό. Ακόμη και αν είχαμε σήμερα μια κυβέρνηση που θα είχε το θάρρος και τη βούληση να πάρει πάλι όλες τις μίζες των τελευταίων πενήντα ετών από τους επίορκους πολιτικούς και δημόσιους λειτουργούς, το πολύ να είχαμε αμβλύνει την κρίση, δεν θα λύναμε όμως το πρόβλημα γιατί αυτό είναι σύνθετο και έχει να κάνει με το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο που επέτρεψε τη συσσώρευση τεράστιου πλούτου σε λίγους, που το μοναδικό τους εμπόρευμα είναι το χρήμα.
Λένε πως η Ρώμη κατέρρευσε εξ αιτίας της δουλείας και η Φεουδαρχία εξ αιτίας της δουλοπαροικίας. Με τη συνεχή αύξηση των δούλων λόγω των κατακτήσεων, οι ρωμαίοι κρατούντες(πατρίκιοι και οι Ιππείς) προτιμούσαν να ταϊζουν δωρεάν τους απλούς ρωμαίους πολίτες πληβείους (κόστιζε φθηνότερα στην.......ιδιωτική τους τσέπη) με δημόσια συσσίτια (μόνο στη Ρώμη το μισό πληθυσμό 500 000) και να τους παρέχουν επίσης δωρεάν «άρτο και θεάματα» στους ιπποδρόμους παρά να τους απασχολούν με αμοιβή από την τσέπη τους. Ηταν επόμενο οι αριστοκράτες να ζουν μέσα στη χλιδή, επιδιώκοντας περισσότερη χλιδή και οι απλοί πολίτες να μην ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο, ούτε καν για την άμυνα της πατρίδας τους, αφού ένιωθαν πως δεν τους ανήκε τίποτα πλέον για το οποίο άξιζε να αγωνιστούν. Από ένα σημείο και μετά, η πόλωση της κοινωνίας ήταν τέτοια που οι απλοί πολίτες έβλεπαν τους αριστοκράτες σαν κατακτητές και εκείνοι τους πληβείους σαν κατώτερα όντα, σαν δούλους που δεν έχουν ψυχή αλλά υπάρχουν μόνο και μόνο για να υπηρετούν την ματαιοδοξία τους. Κατά την περίοδο της φεουδαρχίας, οι συνθήκες, ουσιαστικά δεν ήταν πολύ καλύτερες γι αυτό και φτάσαμε στις αστικές επαναστάσεις και στο λεγόμενο καπιταλιστικό σύστημα που στηρίχτηκε κυρίως στους αστούς και στη μισθωτή εργασία. Αυτές οι δύο προϋποθέσεις αρχίζουν πλέον να εξαφανίζονται σταδιακά.
Οσοι είχαν σπουδάσει οικονομικά μέχρι πριν τρεις δεκαετίες, γνώριζαν πως οι βασικοί συντελεστές που δημιουργούν πλούτο είναι η εργασία, το κεφάλαιο και η γη και σύμφωνα με τη συμμετοχή των ιδιοκτητών αυτών των συντελεστών στην δημιουργία του πλούτου, θα έπρεπε να γίνεται και ο καταμερισμός του πλούτου. Αυτά τουλάχιστον πρέσβευαν οι μεγάλοι κλασικοί της οικονομίας (Ανταμ Σιθ, Ρικάρντο και Μιλ). Ακόμη και οι νεότεροι οικονομολόγοι δεν αμφισβήτησαν τις βασικές θέσεις των κλασικών, μέχρι που ήρθαν οι λεγόμενοι μονεταριστές της Σχολής του Σικάγου με τον (Μάγο)Μίλτο Φρίντμαν, που έκανε την οικονομική επιστήμη σχολή Χάρι Πότερ. Εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες, το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο παγκοσμίως στηρίζεται σ’ αυτήν τη σχολή των νεοφιλελεύθερων μονεταριστών, που λένε πως όλα είναι χρήμα και μόνο με το χρήμα ρυθμίζεις τα πάντα. Για τους ανθρώπους αυτούς, υλική παραγωγή και εργασία δεν έχουν καμιά αξία. Το αν κλείνουν βιομηχανίες και αν υπάρχουν πάνω από 250 εκατομμύρια άνεργοι (σύμφωνα με επίσημες στατιστικές) τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Ετσι κι αλλιώς η επίσημη θέση τους είναι παρόμοια με εκείνη των αρχαίων χρόνων της δουλείας, όπου ακόμη και οι Πλάτων και Αριστοτέλης πίστευαν ότι όσοι αναγκάζονται να εργάζονται για να κερδίζουν τα προς το ζην δεν πρέπει να έχουν πολιτικά δικαιώματα διότι είναι κατώτερα όντα και οι δούλοι δεν έχουν ψυχή αλλά είναι απλώς ζωντανά εργαλεία. Για τους νεοφιλελεύθερους, ισχύει μέχρι σήμερα η θέση του βέλγου οικονομολόγου του 19ου αιώνα, που αυτοανακηρύχτηκε εκπρόσωπος της σχολής των «φιλελευθεριστών», του Molinari, ο οποίος έγραφε:«Από οικονομική άποψη, οι εργαζόμενοι πρέπει να θεωρούνται σαν πραγματικές μηχανές, που προσφέρουν μια ορισμένη ποσότητα παραγωγικών δυνάμεων κι απαιτούν, σαν αντάλλαγμα, ορισμένα έξοδα συντήρησης, για να μπορούν να λειτουργούν με κανονικό και συνεχή ρυθμό».
Ολες οι οικονομικές πολιτικές παγκοσμίως, συγκλίνουν σε ένα ενιαίο οικονομικό μοντέλο. Σ’ αυτό των μονεταριστών. Ολα δείχνουν πως εδώ και χιλιάδες χρόνια η διαμάχη για καταμερισμό του πλούτου ανάμεσα στους έχοντες και κατέχοντες και στους δούλους, στους πληβείους και στους σύγχρονους νεόδουλους-μισθωτούς δεν έχει σταματήσει ποτέ. Κατά καιρούς και μόνο όταν οι δούλοι και πληβείου επαναστατούσαν, έβλεπαν κάποιες άσπρες μέρες.
Σε ομιλία του στο θωρηκτό Αβέρωφ, ο υιός Πατίστας είχε πει «η επιτυχία κερδίζεται δεν χαρίζεται από κανέναν». Αν το γνώριζαν αυτό και οι σύγχρονοι νεόδουλοι τα πράγματα σίγουρα θα ήταν καλύτερα για όλους μας. Δυστυχώς σήμερα οι νεόδουλοι επαναστατούν μόνο εναντίον άλλων ομάδων εργαζομένων που κέρδισαν περισσότερα με διεκδικήσεις ή ακόμη και εναντίον των ανέργων ναυτικών που απαιτούν από τους Πατίστες να σταματήσουν να απασχολούν ανασφάλιστους εργαζόμενους-σκλάβους των 350 ευρώ που κοστίζουν όσο οι ρωμαίοι δούλοι(τα απαραίτητα για την αναπλήρωση της ενέργειας ώστε να μπορούν να δουλέψουν και την επόμενη μέρα). Στο απλό ερώτημα προς τους νεοφιλελεύθερους κερδοσκόπους «κύριοι, όταν προτιμάτε να πληρώνει το δημόσιο εκατομμύρια ανέργους αρκεί να υπάρχει νομισματική σταθερότητα, πως θα παραχθεί νέος και περισσότερος πλούτος για να τον μοιράσουμε; Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να χρεοκοπήσει κάποτε το δημόσιο και εμείς», η απάντηση θα μπορούσε να ήταν «εμάς μας ενδιαφέρει πρωτίστως η τσέπη μας, εμείς δεν είμαστε κοινωνικές υπηρεσίες. Το ερώτημα να το απευθύνεται σ’ αυτούς που επιλέξατε να σας κυβερνήσουν». Αν απευθύνουμε το ερώτημα πάλι στους κυβερνώντες εκπροσώπους μας που χρεοκόπησαν το κράτος θα μας πουν «δυστυχώς ζούμε με δανεικά και όποιος πληρώνει παραγγέλνει και το χορό». Το έσχατο ερώτημα που θα μπορούσαμε να θέσουμε είναι, «μα εσείς δεν σώσατε τις τράπεζες και τους κερδοσκόπους με δημόσιο, δηλαδή δικό μας χρήμα» και η έσχατη απάντηση θα μπορούσε να είναι «μα αυτοί είναι τα πραγματικά αφεντικά μας. Εμείς θα αλλάξουμε την ιστορία»;
Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Το ωφέλιμον μετά του τερπνού
Ημερίδα βάφλας
Βάφλες (περίπου 20)
Υλικά
- 250 γρ. βούτυρο
- 50-60 γρ. ζάχαρη
- 3/4 λίτρα γάλα
- 1 φακελάκι μπέικιν
- 1 βανίλια
- 3 αβγά
- 500 γρ. αλεύρι
Εκτέλεση
Χτυπάμε πρώτα το βούτυρο και τη ζάχαρη, στη συνέχεια ρίχνουμε τα αβγά και το γάλα και στο τέλος το αλεύρι με το μπέικιν και τη βανίλια.
Καλή επιτυχία και καλή όρεξη!
Βάφλες (περίπου 20)
Υλικά
- 250 γρ. βούτυρο
- 50-60 γρ. ζάχαρη
- 3/4 λίτρα γάλα
- 1 φακελάκι μπέικιν
- 1 βανίλια
- 3 αβγά
- 500 γρ. αλεύρι
Εκτέλεση
Χτυπάμε πρώτα το βούτυρο και τη ζάχαρη, στη συνέχεια ρίχνουμε τα αβγά και το γάλα και στο τέλος το αλεύρι με το μπέικιν και τη βανίλια.
Καλή επιτυχία και καλή όρεξη!
Εν μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.
Εν μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.
Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελάχιστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Ομως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στο νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Εχουνε και μια κλίσι στις θυσίες
παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
ή τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι' από την άλληνα την συναφή
κι' από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι' όσο στον έλεγχο σας προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι' όταν με το καλό τελειώσουνε την εργασία,
κι' ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.
Ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα. Είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς η Αποικία.
Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να τραβούμε εμπρός.
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
Τραγικά επίκαιρο
Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελάχιστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Ομως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στο νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Εχουνε και μια κλίσι στις θυσίες
παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
ή τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι' από την άλληνα την συναφή
κι' από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι' όσο στον έλεγχο σας προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι' όταν με το καλό τελειώσουνε την εργασία,
κι' ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.
Ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα. Είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς η Αποικία.
Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να τραβούμε εμπρός.
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
Τραγικά επίκαιρο
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)