Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις κάποιους ταλαντούχους καλλιτέχνες να οδηγούν την τέχνη του δρόμου σε ένα άλλο επίπεδο. Πρόκειται για την ανεξάντλητη δημιουργικότητα των ανθρώπων που προσφέρουν την τέχνη τους εντελώς δωρεάν σε όλους εμάς.
Πρόκειται για "πίνακες" δημιουργημένους τόσο ρεαλιστικά που μερικές φορές τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας είναι δυσδιάκριτα.
Πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι όλα αυτά γίνονται μόνο με τη φαντασία του καλλιτέχνη και λίγο χρώμα.
Πίνακες που σοκάρουν με τον απίστευτο τρισδιάστατο ρεαλισμό τους.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι όλοι οι πίνακες είναι αναμορφικοί, δηλαδή εικόνες που μπορεί να γίνουν αντιληπτές μόνο όταν τις κοιτάμε μόνο από μια συγκεκριμένη γωνία.
Η προοπτική είναι καταπληκτική και το βάθος πεδίου κυριολεκτικά ασύλληπτο.
Συγκέντρωσα σε μια παρουσίαση τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα αυτών των έργων
Απολαύστε τα..
Και για όσους ενδιαφέρονται περισσότερο μπορούν να δούν δύο από τους καλύτερους καλλιτέχνες του είδους, τον Julian Beever και τον Edgar Müller επί το έργον.
Ψήφος αντίστασης στη μικρόνοια
Πώς να εξηγήσουμε την άρνηση της κρίσιμης για το εκλογικό αποτέλεσμα μάζας να αντιληφθεί την πραγματικότητα; Τα εγκλήματα των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια είναι εξόφθαλμα, αποδεδειγμένα, ψηλαφητά: Κατασπατάλησαν το απίστευτο χρήμα που εισέρευσε στη χώρα (για πρώτη φορά στην κρατική μας ιστορία) και απέβλεπε να επιτευχθεί σύγκλιση της ελλαδικής με τις οικονομίες των χωρών της Ε.Ε. Ξέφρενη σπατάλη και επιπλέον απίστευτος, παρανοϊκός δανεισμός. Μοίραζαν τα κόμματα διορισμούς, επιδοτήσεις, ρουσφέτια, μπούκωναν τον υπόκοσμο των λακέδων και της καμαρίλας τους με αδιάντροπο πλούτο, ωμά, απροκάλυπτα, χυδαία. Πνίγοντας κυριολεκτικά τη χώρα στα χρέη.
Χωρίς να λύσουν, στα τριάντα έξι αυτά χρόνια, ούτε ένα πρόβλημα – το ασφαλιστικό, ας πούμε, ή το συγκοινωνιακό ή της μηχανοργάνωσης του κράτους (δεν συζητούμε για την παιδεία, την υγεία, την άμυνα, τη δικαιοσύνη). Το μόνο που τους ενδιέφερε, μα αποκλειστικά το μόνο, ήταν η επανεκλογή τους, η κραιπαλική ηδονή της εξουσίας. Τίποτε άλλο. Και όταν πια η καταστροφή ήταν αδύνατο να αναχαιτιστεί, ο ένας πρωθυπουργός το ’σκασε πανικόβλητος, δίχως ίχνος ντροπής ή αυτοσεβασμού. Και έσπευσε να αναλάβει ο μειονεκτικός σε επιγνώσεις αντίπαλος, για να αλωνίζει επί μήνες τα διεθνή κέντρα, απολαμβάνοντας τουριστικά το κελεπούρι της πρωθυπουργίας και διαφημίζοντας στους δανειστές της χώρας την αναξιοπιστία της και τη διαφθορά της.
Ποιος Ελληνας δεν βλέπει αυτά τα εξόφθαλμα, αποδεδειγμένα, ψηλαφητά δεδομένα; Κι όμως, όχι μόνο δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους να διαδηλώσουμε οργή και αντίσταση, αλλά σπεύδουμε πειθήνια και ηλίθια να αμνηστεύσουμε, να κολακέψουμε, να επιβραβεύσουμε τους τυράννους μας, ψηφίζοντας τους εκλεκτούς των κομματικών συμφερόντων στην τάχα Αυτοδιοίκηση. Πού είναι λοιπόν το περιβόητο «φιλότιμο» του Ελληνα, η «περηφάνια» του, το «αδούλωτο φρόνημά» του; Ακόμα και την ψήφο του, το τελευταίο απομεινάρι διαφοράς από τον σκλάβο, τον ραγιά, την προσφέρει για να μετρήσουν οι διεφθαρμένες κομματικές συντεχνίες τις περιστασιακές μεταβολές στα ποσοστά της ισχύος τους.
Να κατεβούμε στους δρόμους μάς το έχει απαγορεύσει ο παλαιοημερολογητισμός του Περισσού: μονοπωλεί μεθοδικά κάθε δημόσια μαζική διαμαρτυρία, την «καπελώνει» αυθαίρετα, η κραυγή και οργή των πολιτών μετατρέπεται σε αθέλητη υποστήριξη της πιο υπάνθρωπης ολοκληρωτικής μονοτροπίας. «Δεν κοτάς ν’ αγγίξεις μιαν από τις αξίες που ικανοποιούν τα αισθήματά σου για κοινωνική δικαιοσύνη, έγραφε ο Ελύτης, και βρίσκεσαι να “κάνεις πορεία” μ’ έναν συρφετό ανθρώπων που δεν έχουν δική τους σκέψη, αλλά την περιμένουν από τον καθοδηγητή τους». Δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα ακομμάτιστη πρωτοβουλία για μαζική πολιτική εκδήλωση, που να μην την ιδιοποιηθεί η μικρόνοια και ψυχανωμαλία των καπήλων της Αριστεράς.
Μας απομένει η ψήφος, για να συντηρούμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε πολίτες, ότι πολίτευμα της χώρας είναι η δημοκρατία. Ψευδαίσθηση, στάχτη στα μάτια, για να συνεχίζουν οι μαφιόζοι των κομματικών συντεχνιών να παίζουν με τη δική μας αφέλεια, την παιδαριώδη επιπολαιότητά μας. Τάχα ότι λειτουργούν πολιτικοί θεσμοί, τάχα ότι διαχειριζόμαστε τις τύχες και το μέλλον μας, καμαρωτοί στη σειρά για να βρεθούμε πίσω από το παραβάν, να αξιοποιήσουμε τα «δικαιώματα» του πολίτη! Μας παραμυθιάζουν οι ανίκανοι, ενώ το ξέρουμε, το βλέπουμε: Η δευτεράντζα της κομματοκρατίας, δήμαρχοι, νομάρχες, περιφερειάρχες τώρα ή ό,τι άλλο παραπληρωματικό, ούτε τις λακκούβες στους δρόμους ή τις αγέλες των αδέσποτων δεν είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν. Τοποτηρητές είναι, ελάσσονες, των κομματικών συμφερόντων.
Βρίσκουν και τα κάνουν. Οι μάζες των ευνουχισμένων, των δίχως σκέψη και κρίση ψηφοφόρων, μοιάζει να μην έχουν καταλάβει πού έχουμε φτάσει και γιατί. Γιατί σε λούκι στερήσεων, φτώχειας, ανεργίας, εφιαλτικής αβεβαιότητας για το αύριο, γιατί πουθενά ελπίδα ανάκαμψης; Πώς βρέθηκε να είναι πρωθυπουργός ένα τόσο μειονεκτικό άτομο με τόσο κραυγαλέα υστερήματα, πώς γίνεται να έχουμε υπουργό Εξωτερικών και υπουργό Οικονομικών ανθρώπους πρωτόπειρους, πρωτοφανέρωτους στον δημόσιο βίο, σήμερα που διακυβεύεται η ίδια η ιστορική μας επιβίωση, η αξιοπιστία και η τιμή του ονόματός μας στον διεθνή στίβο; Δεν είχε τίποτε καλύτερο να επιστρατεύσει το κομματικό μας σύστημα στην κρίσιμη αυτή ώρα;
Οχι, δεν είχε, είναι φανερό. Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι μια εξ ίσου θλιβερή και ευτελισμένη συναγωγή μετριοτήτων, σπιθαμιαία αναστήματα λιμασμένων για επιστροφή στην εξουσία, αναπολόγητων ακόμη για πράξεις απύθμενης φαυλότητας και διαφθοράς. Αυτά τα «κόμματα εξουσίας» δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί, είναι καρκινώματα στο κοινωνικό σώμα, εστίες μολυσματικές, απεργάζονται θάνατο. Ομως, η κρίσιμη εκλογική μάζα, ψηφοφόροι δίχως σκέψη και κρίση, τους εκλεκτούς αυτών των κομμάτων θα ψηφίσουν, δεν καταφέρνουν να συνδέσουν τον εφιάλτη που ζούμε με τα συγκεκριμένα εγκλήματα που τον προκάλεσαν και με τους αυτουργούς των εγκλημάτων.
Ο ευνουχισμός έχει συντελεστεί μεθοδικά, έντεχνα, «ανεπαισθήτως». Αν υπάρξουν ιστορικοί στο μέλλον με ενδιαφέρον για την περίπτωσή μας, το υλικό μελέτης του ευνουχισμού μας θα τους προσφερθεί άφθονο: Τα σχολικά βιβλία που τιτλοφορούνται «Η Γλώσσα μας», ο γκαιμπελικός προπαγανδισμός του ψυχωτικού «φιλαθλητισμού», του κρατικού τζόγου, ο επιχορηγούμενος κιτρινισμός και κρετινισμός των τηλεοπτικών καναλιών. Ακρως αποτελεσματικές πρακτικές εξηλιθίωσης της κρίσιμης εκλογικής μάζας.
Ετσι έχουν εξασφαλισμένη και αυτή τη φορά την επανεκλογή τους δήμαρχοι εξοργιστικής ανικανότητας, επιβαρυμένοι με εγκλήματα φαυλότητας σε προγενέστερες υπουργικές τους θητείες. Σίγουρη η επανεκλογή και νομαρχών που εκκρεμούν σε βάρος τους ποινικές διώξεις, θριαμβική η επικράτηση πληθώρας ασημαντοτήτων, ανθρώπων θλιβερού επιπέδου ικανοτήτων και καλλιέργειας, με μοναδικό προσόν το κομματικό χρίσμα.
Η «μαγιά» που αντιστέκεται στον εξανδραποδισμό λογαριάζει τους κομματικά κεχρισμένους, όποιοι κι αν είναι, σαν χολεριασμένους. Ακομμάτιστους υποψήφιους τους ψηφίζει. Οπου δεν υπάρχουν: λευκό ή αποχή.
Tου Χρήστου Γιανναρά
H Google το θυμήθηκε...εμείς;
Κοινωνικές διαφημίσεις
Κοινωνικές διαφημίσεις
Ορισμένες φορές οι διαφημιστές παράγουν αριστουργήματα. Όταν μάλιστα έχουν κοινωνικό ή περιβαλλοντικό περιεχόμενο δίνουν τροφή για σκέψη.View more presentations from Giorgos Plevris.
Συγκέντρωσα λοιπόν ορισμένες από αυτές.
Απολαύστε τες και σκεφτείτε..
Πώς να αλλάξουμε τη ρότα;
Εικόνα αιφνιδιασμένου μαθητή σε προφορική εξέταση, πολύ μέτριου μαθητή. Που χάνει τα λόγια του, απαντάει άλλα αντ’ άλλων. Ταραγμένος, κομπιάζοντας, ενοχλημένος που εκτίθεται δημόσια. Ανίκανος έστω να υπεκφύγει, να αποφύγει με ετοιμόλογη δεξιότητα την αποκάλυψη των αδυναμιών του.
Εικόνα, περισσότερο, μικρομεσαίου κομματικού στελέχους σε επαρχιακή (πολύ επαρχιακή) οργάνωση «βάσης». Και επιστράτευε ύφος υπουργικής αυτονόητης υπεροχής, σε κωμική αντίθεση προς τη χαλαρή, ήρεμη βεβαιότητα των διάσημων στον διθενή στίβο συνομιλητών του. Δεν καταλάβαινε ότι έτσι ανέδειχνε απροκάλυπτα συμπλεγματική τη συμπεριφορά του.
Εικόνα, προπαντός, θλιβερής ανθρώπινης αλλοτρίωσης: Ατομο καταξιωμένο με δημόσιες ευθύνες, τιμές, προβολή, όμως ανίκανο να συζητήσει πρόβλημα, να παραδεχθεί πρόβλημα, να αποπαγιδευτεί από τη μονότροπη κομματική απολογητική.
Αδύνατο να αναμετρηθεί με ερωτήματα, να συγκροτήσει επιχείρημα, να τεκμηριώσει τον λόγο του. Πάλευε σπασμωδικά μόνο να υπερασπίσει την κυβέρνηση με παιδαριώδεις γενικολογίες, επαναλήψεις, πάλι και πάλι, λαϊκίστικων στερεοτύπων: «Εχουμε κάνει βήματα, δεν έχουν γίνει όλα». Και την ευθύνη για όλα, ολόκληρη, την έχουν οι κομματικοί του αντίπαλοι.
Απέναντί του τα δύο σαΐνια, οι Αμερικανοί οικονομολόγοι – άκρως διακριτικοί στην ευγενική τους συγκατάβαση γι’ αυτόν τον υπουργό Οικονομικών που έμοιαζε να σκέπτεται με κασέτα παραταξιακής πειθαρχίας. Ισως να είχαν υποθέσει ότι η συζήτηση με στέλεχος κόμματος «σοσιαλιστικού» θα τους στρίμωχνε σε απαιτήσεις για προτεραιότητες κοινωνικού κράτους, σχέσεων κοινωνίας, στόχων κοινωνικής συνοχής. Ενώ αυτός, αξιολύπητος, χτυπιόταν για να αποδείξει ότι η κυβέρνησή του είναι συνεπέστατα πειθαρχημένη στις εντολές των επιτρόπων της «ελεύθερης αγοράς». Η φυσιογνωμική έκφραση των συνομιλητών του πρόδιδε, μαζί με τη συγκατάβαση, και απορία: Πειθαρχικότερον υπήκοο και θιασώστη του αχαλίνωτου καπιταλισμού από αυτόν τον «σοσιαλιστή» υπουργό, δύσκολα θα μπορούσαν να φανταστούν.
Σίγουρα, ένα κρίσιμο για το εκλογικό αποτέλεσμα ποσοστό ψηφοφόρων στην Ελλάδα δεν αντιλαμβάνεται ούτε την κραυγαλέα ανεπάρκεια του πρωτόπειρου υπουργού Οικονομικών ούτε την αντίφαση κόμματος «σοσιαλιστικού» να ασκεί πολιτική αχαλίνωτου καπιταλισμού. Καταπίνουν οι ψηφοφόροι απερίσκεπτα τη δικαιολογία ότι «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, μια χρεοκοπημένη χώρα, έρμαιο των δανειστών της, είναι αναπότρεπτα υπόδουλη στους όρους που επιβάλλει το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα».
Σαθρή η δικαιολογία. Δεν χρεοκόπησε η χώρα από το κόστος του κοινωνικού κράτους, δεν «τα φάγαμε όλοι μαζί», όπως θέλει να υποκρίνεται ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Η χώρα πνίγηκε στον υπέρμετρο δανεισμό που αποτόλμησαν αμοραλιστές πολιτικοί, για να εξαγοράσουν με εξωφρενικές παροχές και διορισμούς την ψήφο των πολιτών, την κραιπαλική ηδονή της εξουσίας. Το κράτος πτώχευσε, γιατί η οικονομία του καταληστεύθηκε διαδοχικά από το πράσινο, το γαλάζιο, πάλι από το πράσινο και πάλι από το γαλάζιο κομματικό κράτος. Αν το «σοσιαλιστικό» κόμμα ήθελε να πάψει να εμπαίζει την ελληνική κοινωνία με τον τίτλο του, μπορούσε να αποστασιοποιηθεί τίμια από την κλεπτοκρατία: Να διαλύσει το πράσινο κομματικό κράτος, το παρακράτος των πρασινοφρουρών και να ξαναστήσει στη χώρα θεσμούς κοινωνικού κράτους.
Να θεσμοθετήσει χωρισμό του κράτους από την κυβέρνηση, την κάθε κυβέρνηση, να αυτονομηθεί η κρατική λειτουργία από την κομματική ιδιοτέλεια, να εφαρμόζουν οι κρατικοί λειτουργοί το ξεχωριστό κάθε κυβέρνησης πολιτικό πρόγραμμα, αλλά για να υπηρετήσουν την κοινωνία, όχι την επανεκλογή του κυβερνώντος κόμματος. Και αυτή η (αυτονόητη στη δημοκρατία) κοινωνικοποίηση του κράτους να εξασφαλιστεί με θεσμικές εγγυήσεις αξιοκρατίας, καταξίωσης της ανθρώπινης ποιότητας, της δημιουργικότητας, της άμιλλας.
Ποιος εμπόδισε το «σοσιαλιστικό» κόμμα να είναι συνεπές με τις επαγγελίες του τίτλου του; Ποιος εμπόδισε το αντίπαλο στη διεκδίκηση της εξουσίας κόμμα να φιλοδοξήσει ταυτότητα και επωνυμία κόμματος «λαϊκού»; Η χρεοκοπία και ο διεθνής εξευτελισμός της Ελλάδας σήμερα έχει μία και μοναδική αιτία, ολοφάνερη και αδιαμφισβήτητη: την υποκατάσταση του κράτους από το κομματικό κράτος, την υποταγή της κοινωνίας στον ζυγό της κομματοκρατίας.
Αναπόφευκτα τραυλίζει ή γενικολογεί ανόητα ο υπουργός Οικονομίας αντιμέτωπος με τα ερωτήματα του Αλέξη Παπαχελά. «Πώς ξαναβάζουμε τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης»; Μα είναι περισσότερο από φανερό ότι τον υπουργό Οικονομίας και τον προκλητικής ανεπάρκειας πρωθυπουργό του δεν τους ενδιαφέρει η χώρα και η επανεύρεση αναπτυξιακής δυναμικής. Το μόνο που τους κόφτει είναι να περισώσουν αταλάντευτη, ακόμα και μέσα στην καταστροφή, την κομματοκρατία, να κερδίσει χρόνο εξουσίας η συντεχνία τους. Η καταιγιστική κενολογία προπαγάνδας, η μικρονοϊκή αυθυπεράσπιση που ακατάπαυστα αναμηρυκάζουν (από τα κατακίτρινης δημοσιογραφίας κρατικά κανάλια) αυτό βεβαιώνει.
Για να βάλουμε τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης πρέπει να υπάρχει κράτος που να λειτουργεί. Για να λειτουργήσει το κράτος πρέπει να παταχθεί θεσμικά ο βιασμός του κοινωνικού σώματος από τον ασύδοτο συνδικαλισμό. Και τότε να οργανωθεί τεκμηριωμένα απροκατάληπτη αξιολογική κρίση της δημοσιοϋπαλληλίας. Με απολύσεις των περιττών, των ανίκανων, των φαύλων. Αλλά και επιτελικά σχεδιασμένη, με καθολική κοινωνική συνέγερση συντονισμένη, τη θετική, αναπτυξιακή απορρόφηση του σοκ των απολύσεων. Υπάρχουν στρατηγικές για τέτοια απορρόφηση, υπάρχουν και μυαλά για να τις οργανώσουν. Η ανασύνταξη του κράτους είναι αντιφατικό να επιδιωχθεί με άγονες θυσίες, με ευνουχισμό της δημιουργικότητας πλήθους ανθρώπων.
Επειδή τα κόμματα ταύτισαν τον διορισμό με το ρουσφέτι, ταυτίστηκε και η απόλυση με τον διωγμό, την τιμωρία. Αλλά το να λειτουργήσει παραγωγικά το κράτος με σωστή στελέχωση θα είναι για όλους μέγα καλό, ζωτική κοινωνική κατάκτηση. Και αυτή την κατάκτηση είναι αδύνατο να την καταλάβουν, να τη σχεδιάσουν, να την πραγματοποιήσουν τα κόμματα του σημερινού φαύλου πολιτικού συστήματος.
Λύση που να απελευθερώνει τη χώρα από την κομματοκρατία, δηλαδή την τυραννία και την υπανάπτυξη, μπορούμε να βρούμε; Κάποτε απειλή για τη δημοκρατία ήταν η αυθαιρεσία του λοχία. Τώρα την κατάλυση της δημοκρατίας τη σαρκώνουν τα κόμματα. Ποια είναι η λύση;
Του Χρήστου Γιανναρά
Κάντο όπως οι Γάλλοι
Εδώ και μέρες η Γαλλία απεργεί για να μην περάσει το ασφαλιστικο του Σαρκοζί. Οι χώροι δουλειάς είναι νεκροί αλλά οι δρόμοι σφύζουν από ζωή. Οι εργαζόμενοι στον Πύργο του Άιφελ έκλεισαν την πρόσβαση στο σήμα κατατεθέν και μεγαλύτερο αξιοθέατο της γαλλικής πρωτεύουσας. Και δεν έχουν κλείσει μόνον τον Πύργο του Άιφελ (ύβρις ανάλογη του αποκλεισμού της Ακροπόλεως), αλλά και τα τρένα και τα διυλιστήρια και τα αεροδρόμια και τα πάντα. Και το κάνουν με προετοιμασία, με μέθοδο, με συνεννόηση των συνδικάτων και συνεργασία ανάμεσα στους απεργούς ώστε η κυβέρνηση να μην μπορεί να κάνει τίποτα, να μην μπορεί να βγάλει τις απεργίες τους (κατ' αναλογίαν) "παράνομες και καταχρηστικές". Π.χ., προχθές μέχρι τις 3 το μεσημέρι οι οδηγοί των φορτηγών και οι εργάτες στα τρένα είχαν κλείσει βασικούς δρόμους γύρω από τις αποθήκες πετρελαίου στο Φροντινιάν. Όταν τους διέλυσε πια η αστυνομία το μεσημέρι στις 3, ξεκίνησαν απεργία οι εργαζόμενοι στις αποθήκες και τα φορτηγά της εταιρείας κι έτσι δεν κινήθηκαν καθόλου καύσιμα.
Στους δρόμους έχουν βγει και οι μαθητές και οι φοιτητές. Η Εθνική Ένωση Λυκείων (UNL) έχει καταμετρήσει περισσότερα από 850 λύκεια που βρίσκονται σε κινητοποίηση, από τα οποία 550 είναι κατειλημμένα, ανάμεσά τους και τα μεγαλύτερα λύκεια του Παρισιού.
Σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν εδώ, ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν περνά στη Γαλλία. Κι ας μιλάνε και εκεί τα ΜΜΕ για "ανευθυνότητα", "ανωριμότητα", για τη "Γαλλία πρωταθλήτρια των πρόωρων συντάξεων". Οι μεγάλοι δεν θέλουν να γίνουν βαμπίρ και οι νέοι δεν θέλουν να γίνουν κανίβαλοι. Το σύνθημα που δονεί τις διαδηλώσεις των εκατομμυρίων εργαζομενων και ξεσηκώνει δεκάδες γαλλικές πόλεις είναι: "Σύνταξη στα 60, δουλειά για τα παιδιά μας".
Οι Γάλλοι εργαζόμενοι και οι νέοι από την πρόσφατη πείρα τους γνωρίζουν ότι οι νόμοι κρίνονται τελικά στην κοινωνία, στις διαδικασίες της, στους δρόμους και δηλώνουν ότι δεν θα σταματήσουν και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου (ήδη έχει αναβληθεί). Θα συνεχίσουν για να πέσει ο νόμος, όπως συνέβη και με το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης πριν από μερικά χρόνια.
Ανάλογη νικηφόρα εμπειρία είχαμε και στην Ελλάδα με το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Γι' αυτό οι "οι κεκορεσμένοι" της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που διαπίστωσαν "απεργιακή κόπωση" και ανυπαρξία διακυβεύματος μετά την ψήφιση του Μνημονίου, δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουν αγώνες και να εκφράσουν τη λαϊκή αγανάκτηση.
Πηγή: Αυγή 20-10-2010
Το παρήγορο είναι ότι κάποιοι αντιδρούν σε αντίθεση με κάποιους που απλώς γκρινιάζουν από τον καναπέ του σπιτιού τους....
Στους δρόμους έχουν βγει και οι μαθητές και οι φοιτητές. Η Εθνική Ένωση Λυκείων (UNL) έχει καταμετρήσει περισσότερα από 850 λύκεια που βρίσκονται σε κινητοποίηση, από τα οποία 550 είναι κατειλημμένα, ανάμεσά τους και τα μεγαλύτερα λύκεια του Παρισιού.
Σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν εδώ, ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν περνά στη Γαλλία. Κι ας μιλάνε και εκεί τα ΜΜΕ για "ανευθυνότητα", "ανωριμότητα", για τη "Γαλλία πρωταθλήτρια των πρόωρων συντάξεων". Οι μεγάλοι δεν θέλουν να γίνουν βαμπίρ και οι νέοι δεν θέλουν να γίνουν κανίβαλοι. Το σύνθημα που δονεί τις διαδηλώσεις των εκατομμυρίων εργαζομενων και ξεσηκώνει δεκάδες γαλλικές πόλεις είναι: "Σύνταξη στα 60, δουλειά για τα παιδιά μας".
Οι Γάλλοι εργαζόμενοι και οι νέοι από την πρόσφατη πείρα τους γνωρίζουν ότι οι νόμοι κρίνονται τελικά στην κοινωνία, στις διαδικασίες της, στους δρόμους και δηλώνουν ότι δεν θα σταματήσουν και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου (ήδη έχει αναβληθεί). Θα συνεχίσουν για να πέσει ο νόμος, όπως συνέβη και με το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης πριν από μερικά χρόνια.
Ανάλογη νικηφόρα εμπειρία είχαμε και στην Ελλάδα με το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Γι' αυτό οι "οι κεκορεσμένοι" της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που διαπίστωσαν "απεργιακή κόπωση" και ανυπαρξία διακυβεύματος μετά την ψήφιση του Μνημονίου, δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουν αγώνες και να εκφράσουν τη λαϊκή αγανάκτηση.
Πηγή: Αυγή 20-10-2010
Το παρήγορο είναι ότι κάποιοι αντιδρούν σε αντίθεση με κάποιους που απλώς γκρινιάζουν από τον καναπέ του σπιτιού τους....
Ο φιλόσοφος Αντισθένης και τα γαϊδούρια...
Ο φιλόσοφος Αντισθένης συμβούλευε τους Αθηναίους να ανακηρύξουν με τη ψήφο
τους τα γαϊδούρια σε άλογα.
Και όταν του είπαν ότι κάτι τέτοιο είναι έξω από κάθε λογική, ο Αντισθένης παρατήρησε: "Μήπως και στρατηγούς δεν αναδεικνύετε άντρες απλώς με την ψήφο σας και χωρίς να έχουν πάρει καμία απολύτως εκπαίδευση;"
Προς γνώση και συμμόρφωση...για όλες τις επερχόμενες εκλογές.
Ψηφιοποιημένα χειρόγραφα
Μια καταπληκτική συλλογή ψηφιοποιμένων χειριγράφων της Βρετανικής Βιβλιοθήκης που έγινε με τη χρηματοδότηση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Περιλαμβάνει 284 ελληνικά χειρόγραφα που επιλέχθηκαν με βάση τη διαφορετική τους γραφή. Ορισμένα από αυτά έρχονται για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας. Η συλλογή διατίθεται δωρεάν.
Οι γνώστες παλαιογραφίας θα την εκτιμήσουν δεόντως. Οι υπόλοιποι μπορούμε να θαυμάσουμε τα υπέροχα χειρόγραφα γι απρώτη φορά από τόσο κοντά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)